We leven nog - elders op het web

Ja daar was even een hele lange stilte. Druk druk druk heet het dan. Op veler verzoek dit blog toch weer opgepakt, maar op een nieuwe lokatie. Aan de layout zal de komende tijd nog wel een en ander veranderen, maar er staat alvast iets. Zie ik jullie daar?

Nuria no pay, Nuria no vote!

Het nieuwe huis bracht met zich mee dat we ook min of meer internetloos raakten, vandaar het gebrek aan updates. Ik liet jullie vol spanning achter met de cliffhanger dat er een vijandige overname dreigde van onze Vereniging van Eigenaren, en dat de Grote Boze Promotor geen middel onbeproefd liet om onze geloofwaardigheid aan te tasten in een poging te voorkomen dat wij stemmen konden werven voor onze goede zaak. Welnu, dat heeft niet gewerkt. Op de vergadering vertegenwoordigden Max en Hernan (de President van de VVE) samen bijna 40 stemmen. De delegatie van de GBP, een geheel vrouwelijk team geleid door de krankzinnige dochter Nuria, namen 88 stemmen mee maar die werden op vijf na allemaal ongeldig verklaard omdat de contributie niet was betaald. “Nuria no pay, Nuria no vote!” vatte de administateur het nog eens compact samen voor de Engelse delegatie.

Nuria liet zich echter niet zonder slag of stoot haar stemmen afnemen, en terwijl onze woordvoorder zich weerde met hartstochtelijke juridische betogen, koos zij de viswijf-tactiek, schold iedereen de huid vol en dreigde hier en daar zelfs wat benen te breken. (Nu ja, ze dreigde eigenlijk andere lichaamsdelen te breken van ons bestuur, maar dat kan ik hier niet opschrijven want dan wordt dit opeens een 18+ blog). Een mooie show was het, die ik achteraf graag op film had vastgelegd. Max en Hernan stonden er onbewogen bij en hebben beiden de hele vergadering lang alleen maar Nuria aangestaard, Max met een milde glimlach, Hernan met een blik vol minachting. Laat het maar aan ons Spanjaarden over om zelfs van een saaie vergadering een schitterend theater te maken.

Daarnaast bewees Nuria ons persoonlijk nog een enorme dienst door de beschuldigingen aan ons bedrijf (wij zouden bewust apartementen kapot maken zodat we meer geld konden vangen van onze klanten) nogmaals te uiten, waardoor ze nu vastgelegd zijn in de notulen en dus legitiem bewijs voor de aanklacht die we tegen haar indienen wegens laster. Haar uitspraken leidden tot enorme hilariteit bij de aanwezige Spanjaarden, die stuk voor stuk spontaan naar voren stapten om te getuigen dat er in hun huizen óók van alles kapot was en dat wij daar nooit naar binnen waren geweest, om daarna Max een bemoedigende schouderklop te geven. Gehaat worden door Nuria dwingt behoorlijk wat respect af.

Ondanks dat vanaf het begin duidelijk was dat ze een enorme nederlaag zou leiden, bleef ze tot het einde van de vergadering aanwezig, om die wat kleur te geven met haar scheldpartijen. Toen er echt niets meer te schelden viel, scheurde ze weg in haar zwarte BMW X5, waarbij flink wat buren nog behoorlijk opzij moesten springen om haar te ontwijken.

Cliffhanger voor de volgende keer: hoe wij nóg meer respect van onze Spaanse buren verworven door aangifte te doen bij de politie van doodsbedreigingen door Nuria, en hoe Nuria ten tweede male een vergadering jammerlijk verloor en bovendien uit eigen zak de advocaat financierde die haar namens onze Vereniging van Eigenaren voor de rechter gaat slepen.

Going to the mattresses

Goh, onbedoeld zijn we hier terecht gekomen in een soort zakelijk maffia-plot, toen we ons huis kochten. De hoofdrolspeler is onze projectontwikkelaar, wiens directeur heel toepasselijk "Don Juan" heet. Managing director is zijn zoon Don Juan II, bedrijfsadvocate dochter Nuria. Papa loopt nog wel peetvaderachtig trots rond over het terrein, maar dochter en zoon (die beiden een huis hebben in -nog niet opgeleverd fase II van dit project) kijken dwars door ons "gewoon gepeupel" heen en beschouwen ons als een soort kakkerlakken.

Met Nuria hadden we al te maken gehad tijdens de notaris-sessie, waar zij hardnekkig voet bij stuk bleef houden over een (volstrekt illegale) passage in het contract, maar dat vechten we later nog wel een keer met haar uit in de rechtzaal. Eerst moesten we hier gaan wonen, en daarbij hoort het oprichten van een Vereniging van Eigenaren, net als in Nederland. Zodra er méér dan 25% van de huizen zijn opgeleverd moet zo'n vereniging worden opgericht. Er moet een president en een vice-president gekozen worden, en een administratiekantoor aangewezen dat de administratieve kant regelt. Normaal gesproken is dat vrij simpel: de projectontwikkelaar heeft immers nog 75% van de stemmen in handen, dus hij benoemt zelf een president en vice-president (meestal een vriend of familielid) en het eerste jaar kan de VVE daar niets tegenin brengen.

In ons geval heeft de projectontwikkelaar als eerste de fout gemaakt een nogal nieuw, klein administratiekantoor aan te stellen. Waarschijnlijk met het idee dat die wel makkelijk te intimideren waren, maar in plaats daarvan hebben ze een stelletje getrokken dat enorm fanatiek en volgens de regels het beste wil voor de VVE. En dat is vrijwel zonder uitzondering níet het beste voor de projectontwikkelaar. De tweede kapitale fout die ze daarna hebben gemaakt is niet verschijnen op de eerste vergadering van de VVE. Niet heel onverstandig, omdat er nog heleboel niet in orde was en ze waarschijnlijk geen zin hadden in morrend volk. Maar het had wel als gevolg dat wij zelf op heel gemoedelijke en democratische wijze een president en vice-president hebben kunnen kiezen. De president is een kiene vent geworden die zelf voor een andere projectontwikkelaar werkt en dus de klappen van de zweep kent, de vice-president is -als vertegenwoordiger van de buitenlanders- Max geworden.

So far, so good. Maar al snel rolt er een vette rekening binnen van de projectontwikkelaar, die door de VVE betaald moet gaan worden. Het gaat om het onderhoud van de tuinen en de schoonmaak van de gebouwen in september. Onze president weigert te betalen. Immers, in september zijn er maar heel weinig huizen opgeleverd en bovendien konden we er nog niet leven omdat er geen electriciteit was - een fout van de projectontwikkelaar. Naast dit alles hadden de gebouwen en tuinen gewoon in goede en schone staat opgeleverd moeten worden, en aangezien dit niet het geval is liggen de kosten daarvoor bij de projectontwikkelaar. Fijn dat we een president hebben die al deze regels kent en strijdbaar is, want anders was het hele jaarbudget van de VVE er inmiddels doorheen gegaan. Een compromis dat we hebben voorgesteld over het delen van de kosten van beveiliging en onderhoud van fase II van het project (dat nog in handen is van Don Juan) wordt zonder uitleg geweigerd.

De projectontwikkelaar is niet zo opgetogen over onze verse president (die inmiddels al zucht dat het een oorlog begint te lijken) en haalt verschillende intimiderende middelen uit de kast, dreigt met rechtzaken en stuurt het schoonmaakbedrijf persoonlijk naar het huis van de president om hun geld te eisen. Geen fijne manier van werken. Wij houden voet bij stuk, betalen gaan we niet. Nu begint het juridisch steekspel. Volgens de VVE-wet in Spanje, kan er een buitengewone vergadering bijeen geroepen worden door 25% van de leden. Don Juan bezit nog steeds meer dan die 25%, dus besluit een vergadering bijeen te roepen om te stemmen over de betaling van de rekeningen. Omdat veel van de huizen hier vakantiewoningen zijn, weet hij ook wel dat een groot deel van de mensen niet zal komen opdagen, en dat hij met zijn blokstem waarschijnlijk wel genoeg overwicht heeft om te stemmen vóór alle betalingen aan hemzelf. Om te zorgen dat wij zo min mogelijk tegenstemmen kunnen verzamelen, wil hij de vergadering al over twee dagen houden.

Onze administrateur reageert met een uitgebreid epistel waarin hij de vergadering wil uitstellen, en beroept zich daarbij op een hele serie wetten, en zelfs hoge-raad uitspraken die zijn recht daarop ondersteunen. Iemand daar heeft zich duidelijk kwaad zitten maken want het is een prachtig verhaal geworden. De reactie van de projectontwikkelaar is meesterlijk: ze willen nóg een agendapunt toevoegen, namelijk het ontslag van de administrateur en het aanstellen van een nieuwe. Ongetwijfeld eentje die wat makkelijker te intimideren is.

Terwijl wij onze best doen stemmen te werven (waarbij Don Juan nog een brief stuurt om ons er op te wijzen dat uitstel zinloos is, want hij behoudt de stemmen van de apartementen die hij oplevert ná de oproep tot de vergadering) worden we flink afgeleid door een groter probleem: steeds meer mensen klagen over de watertoevoer. De hooggelegen gebouwen zitten soms uren zonder water. Een drukprobleem, zegt de bouwer, logisch zo hoog in de bergen. Maar vrijdagnacht blijkt steeds duidelijker dat het hele complex zonder water zit. Op zaterdagochtend proberen we de projectontwikkelaar te bereiken, maar alle contactpersonen hebben hun telefoon uitgezet. Eén medewerker vertoont zich per ongeluk op de site en wordt gelijk belaagd, maar hij weet te melden dat het een probleem is dat speelt in een groot deel van de stad. Hijzelf woont ergens anders in Fuengirola en heeft óók geen water. Niet de schuld van de projectontwikkelaar dus, we moeten er maar op vertrouwen dat het waterbedrijf doorwerkt om het probleem op te lossen.

Zondagochtend bij opstaan nog steeds geen water. Er wordt iemand van het waterbedrijf opgetrommeld, die niets weet van problemen in Fuengirola, de installatie controleert en zegt dat hún deel in ieder geval in orde is, maar dat hij niet weet of er misschien een probleem zit in de infrastructuur van ons complex, want dat is aangelegd door een concurrerend bedrijf. Ondertussen trekken steeds meer mensen naar hotels of gaan gewoon naar huis (als ze dat hebben), want zo lang zonder water kun je niet leven. Dat komt wel verdomd goed uit voor de projectontwikkelaar, want nu kunnen de mensen niet met elkaar overleggen over de op hande zijnde vergadering. Het kán uiteraard nog steeds toeval zijn...

Terwijl we het zwembad leegscheppen om water te verzamelen voor het doorspoelen van de w.c. komt er een verontrustend telefoontje. Een klant van ons (we zijn een klein bedrijfje in property management gestart) vertelt dat haar advocaat is gebeld door Don Juan, die heeft gevraagd om haar stem voor de komende vergadering aan hem te geven. Hij heeft verklaard dat de administrateur moet worden ontslagen omdat hij niets uitvoert, en dat ons bedrijf onbetrouwbaar is en dat we tegen onze klanten liegen en dat ze daar dus niet mee in zee moeten gaan. Dit alles natuurlijk om Max (de vice-president) in discrediet te brengen. We zijn allebei nogal van ons stuk gebracht door de richting die de oorlog nu neemt. Inmiddels hebben we in overleg met een groot deel van de community en adviseurs al een prima weerwoord bedacht en zullen we dit zelfs naar ons voordeel kunnen keren, maar toen ik Don Juan net zag lopen kon ik het niet helpen dat ik hem per ongeluk bijna begroette met "buenos tardes Don Corleone."

Ach, later zullen we ons dit schaterlachend herinneren. Welcome to Spain....

De notaris-sessie-from-hell

Deze weken staan in het thema van de administratieve regeldingen, iets wat we steeds voor ons uit hebben geschoven omdat de Spaanse bureaucratie -terecht of niet- nogal berucht is. Maar voor de overdracht van het huis moeten we er toch aan, dus dan maar de hele molen door en gelijk fiscaal nummer aanvragen, ons inschrijven als inwoner van Spanje en eindelijk het bedrijf hier oprichten. Allemaal niet zo heel erg ingewikkeld, behalve dat de Spanjaarden meesters zijn in het scheppen van allerlei Catch-22 achtige situaties. Om een fiscaal nummer aan te vragen moet je bijvoorbeeld een aantal formulieren inleveren, waaronder eentje waarmee je bij de bank 6,70 euro moet betalen die daarvoor in ruil en mooie stempel op je papier zet (de Spanjaarden zijn gek op stempels). Maar laat je nou net je fiscaal nummer nodig hebben om die betaling te mogen doen. Goeie he? En zo zijn er nog wel een paar. Om jezelf in te schrijven als zelfstandig ondernemer heb je een bankrekening nodig, maar om die bankrekening te openen moet je weer aantonen dat je zelfstandig ondernemer bent. Ik denk dat het een soort inwijdingsriten zijn. Als je je toch door die hele molen weet te wurmen en met veel doorzeuren en doorzetten de benodigde stempels bemachtigt ben je geslaagd en mag je jezelf als beloning inwoner van Spanje noemen.

De sessie bij de notaris was een avontuur apart. Ik ga het hele verhaal hier opschrijven als traumaverwerking en ik hoop dat het voor jullie net zo'n saaie martelgang wordt als het voor ons was. Voor de inleving, zeg maar.

Zoals hier gebruikelijk is waren alle hoofdrolspelers aanwezig: de projectontwikkelaar die ons huis gebouwd heeft, de directeur van de bank die de hypotheek zou gaan verlenen, onze eigen advocaat, de notaris en dan nog wat in-en uitlopend administratief personeel. Aanvankelijk was ik helemaal niet van plan de sessie bij te wonen. Isa's school was nog niet begonnen dus mijn taak was die dag om haar te vermaken terwijl pappa een huis kocht. Maar bij het zien van Max' paspoort brak grote paniek uit. "Nederlander? En getrouwd? Dan moet je vrouw ook op de akte en op de hypotheek, want Nederlanders standaard in gemeenschap van goederen getrouwd." Groot probleem, want ik had op dat moment nog geen fiscaal nummer dus dan zou alles uitgesteld moeten worden. Gelukkig was er een simpele oplossing, want we zijn op huwelijkse voorwaarden getrouwd wisten wij opgelucht te melden. Hadden we die huwelijkse voorwaarden dan bij ons? Eh.... nee toevallig niet. Hadden we dan een beëdigde gepostilleerde vertaling van die huwelijkse voorwaarden bij ons? Nee, gek genoeg hadden we dat niet direct beschikbaar. Zoals voorspeld begonnen toen alle aanwezigen heel druk en geanimeerd in rap Spaans met elkaar te discussieren. Wij zaten er maar een beetje als Jut en Jul bij terwijl er over ons hoofd de argumenten heen en weer vlogen, want in de consternatie was iedereen er ook nog bij gaan staan. Alleen onze advocaat zat rustig achterovergeleund in haar stoel en keek heel Zen dus dat stelde me een beetje gerust. Inderdaad werd na een kwartiertje van dat geratel besloten dat we dan later die vertaling mochten overhandigen, maar dat ik wel bij de sessie moest zitten om aan het eind te tekenen voor het feit dat ik niets zou tekenen. Lekker vooruitzicht met een kleuter die al flink begon te dreinen want op dat moment zaten we er al ruim een uur en de officiële zitting was nog niet eens begonnen.

Naar buiten dan maar met haar, totdat we echt gingen beginnen. Want ondertussen las onze advocaat eens de koopakte door die ze voor het eerst zag die dag en waarin ze nogal wat foutjes vond. De volgende anderhalf uur werden besteed aan het verbeteren van die fouten, door een secretaresse die met anderhalve vinger typte. Ondertussen dook er een nieuw probleem op: het zal een paar weken duren voordat de electriciteit wordt aangesloten. Onze advocaat belde maar eens met het electriciteitsbedrijf die haar wist te vertellen dat de projectontwikkelaar niet had betaald en dat er daarom tot nader order geen electriciteit zou komen. Projectonwikkelaar ontkende dit stellig en belde zelf ook maar eens met het electriciteitsbedrijf. Oh sorry mevrouw, foutje. Er is wél betaald, maar het gaat twee weken duren om het complex in te voeren in de computer. Nu ja, daar leven we dan maar mee, we wilden toch graag die dag die sleutel.

Enfin, na bijna twee uur konden we dan eindelijk beginnen. Gewapend met kleurboek en potloden weer de -inmiddels al gehate- kamer van de notaris is. Nog snel even ruggespraak met onze advocaat want we willen de kosten die we hebben gemaakt door het lange uitstel verhalen op de projectontwikkelaar. Zij adviseerde daarmee te wachten tot we de sleutel hadden, omdat dat anders zéker uitgesteld zou worden en dat was nu toch onze eerste prioriteit. De lezing van de eerste paar bladzijden ging voorspoedig. We waren allemaal wie we zeiden te zijn en we waren het ook eens over welk huis er overgedragen ging worden. Tot aan de passage over de hypotheek. De notaris dreunde de bepaling dat we eind die maand alleen de rente á zus-en-zoveel moeten betalen op, las wat door en concludeerde daarna laconiek "da's ook mooi, dan hoeven ze daarna nooit meer wat te betalen". "Ja natuurlijk wel", zei de bankdirecteur "gewoon de maandelijkse rente en aflossingen". "Niet volgens dit contract, daar wordt niks over gezegd". Paniek alom, telefoons werden getrokken, bankdirecteur liet haar advocaat oppiepen, we discussieerden met zijn allen weer wat, de anderhalf-vingerige typiste paste een paar pagina's aan en we waren weer een half uur verder.

De volgende kink kwam al heel snel, toen er een bepaling langskwam die zei dat wij verklaarden dat het jaar uitstel de schuld is van de gemeente. "Dat kan ik niet verklaren" zei Max, "want dat weet ik helemaal niet". Nou het is gewoon een formaliteit zodat wij de kosten niet gaan verhalen op de projectontwikkelaar. Ja dat snapten wij ook wel, maar we hadden natuurlijk geen zin zo'n verklaring te tekenen. Onze advocaat haalde haar schouders op "ach, je krijgt zo'n vergoeding toch nooit dus je kunt net zo goed tekenen". Die stond ook lekker aan onze kant zeg. Max bleef koppig herhalen dat hij niet iets kon verklaren wat hij niet kon weten, dan zou hij toch liegen?. "We hebben een verklaring van de gemeente dat het hun schuld is" wist de projectontwikkelaar opeens te melden. Nou mooi, dan is zo'n bepaling dus ook overbodig want dan winnen we zo'n zaak toch niet. Maar de projectontwikkelaar stónd erop, we moesten die verklaring tekenen of er zou geen sleutel komen.

Dat was het moment dat Isa haar kleurplaten en kleurpotloden door de kamer smeet en een enorme keel opzette, en waarop men collectief besloot dat ik ook wel nú alvast kon tekenen dat ik niet ging tekenen. Dus als ontsnapte gevangenen vluchtten Isa en ik het gebouw uit en gingen zo ver mogelijk weg op een terrasje een beetje zitten uithijgen. Arme Max had toen nog ruim een uur te gaan. De rest van het verhaal dus uit tweede hand. Iedereen was inmiddels opgestaan, door elkaar aan het lopen en praten, alleen Max en de projectontwikkelaar zeiden niks en keken elkaar koppig niet aan terwijl vooral notaris en bankdirecteur probeerden een oplossing te verzinnen want die waren het zo langzamerhand ook wel zat. Iemand moest gaan toegeven. Max en de notaris bogen zich samen nog eens over de formulering en besloten dat je er waarschijnlijk mee kon wegkomen als je inderdaad verklaarde dat je dat nu verklaarde, en dan een week later bij dezelfde notaris zonder de rest van de aanwezigen verklaart dat je dat nu níet meer verklaart. Een interessante constructie die nog wel wat juridische lol zal opleveren, maar we konden in ieder geval weer door.

Tot ieders vreugde raakte de koopakte ondertekend. Dat is alvast één stap genomen. Maar toen kwam de bankdirecteur met een hele tas vol formulieren die ondertekend moesten. Een bankrekening die we moesten openen bij haar bank. Een opstalverzekering voor het huis. Een levensverzekering. Die laatste hadden we al een beetje zien aankomen maar daar habben we eigenlijk helemaal geen zin in omdat het nogal kostbaar was. "Daar heb ik nooit eerder iets over gehoord" zei Max, en ook zijn advocaat knikte driftig "dat is nooit eerder genoemd, daar doen we niet aan." Iedereen keek elkaar wanhopig aan. Ze waren inmiddels al bijna 4 uur in sessie en iedereen wilde gewoon naar huis en nooit meer aan deze dag hoeven denken. Max zette zijn koppigste gezicht op en zweeg. Uiteindelijk hief de bankdirecteur haar handen ten hemel en riep uit "nou láát dan ook maar zitten die levensverzekering, ik wil ook gewoon naar huis!" En uitgeput werden de laatste papieren getekend en de felbegeerde sleutels overgedragen. We hadden eindelijk een huis, maar euforisch voelden we ons nog niet, meer alsof we heel lang door een mangel waren gehaald.

De euforie is overigens een paar dagen later uiteraard wél gekomen, maar ik krijg nog steeds pijn in mijn maag als ik langs het gebouw loop waar dat notariskantoor in zit. We moeten er wel veel voor lijden, voor dat huis van ons. Vandaag trouwens een berichtje van een andere Nederlander die gisteren de sleutel zou krijgen van zijn appartement, zijn advocaat heeft de sessie na 6 (!) uur afgebroken omdat ze het niet eens konden worden over een aantal voorwaarden. Wat ons overkwam is dus niet eens een uitzondering.

Daar zijn ze dan!

Na een 4 uur durende Monty Python-achtige sessie bij de notaris, waarbij we steeds wanhopiger werden en dachten dat we die sleutels nooit meer zouden krijgen hebben we ze toch bemachtigd. Eindelijk hebben we een huis!!

Dat verslag over hoe het bij de notaris was komt later nog een keer als ik een beetje over het trauma heen ben. Hopelijk deze maand nog verhuizen en dan kan het mooie leven gaan beginnen. We zijn er wel erg aan toe, een eigen plek.

De champagne durven we nog niet te openen

Maar het bericht waar we al zo lang op wachten is binnen: de vergunning voor eerste bewoning is afgegeven! Nu is dat gerucht al wekenlang aan het rondzingen, maar deze keer lijkt de bron wel heel betrouwbaar en wordt het tot nu toe voorzichtig vanaf diverse kanten bevestigd. Te lange onzekerheid heeft gemaakt dat we de champagne nog niet durven te openen, maar misschien gaat het dan toch echt binnenkort gebeuren!

Het andere fijne van deze dag was de uitslag van mijn examen DELE Intermedio (Diploma Español como Lengua Extranjera). Ik was het al bijna vergeten, want ik heb dat examen gedaan in mei en het verliep rampzalig omdat Isa de nacht ervoor opeens waterpokken kreeg en ik dus letterlijk niet had kunnen slapen. Ik heb in een waas door Málaga gelopen en bij het mondeling volkomen onzin uitgekraamd, maar dat examen wordt maar twee keer per jaar gehouden dus het was belangrijk genoeg om door te zetten. Vandaag dan eindelijk de uitslag (die Spanjaarden doen alles altijd rustig aan): tegen alle verwachtingen in geslaagd! Dat officiele diploma moet ik nog een jaar op wachten omdat koning Carlos het persoonlijk voor me gaat ondertekenen, maar vanaf nu spreek en luister ik officieel Spaans en iedereen die me niet verstaat die schuif ik gewoon dat diploma onder zijn neus. Aan mij ligt het in ieder geval niet!

Met ons

Gaat het goed, maar wel al weer twee keer verhuisd sinds mijn update in april. Het vorige huisje waar we in mei en juni hebben gezeten was schattig, maar daar moesten we helaas weer begin juli uit. Op de laatste dag kwamen we er trouwens ook achter dat het vol zat met kakkerlakken die vanuit alle hoeken en gaten ons hebben uitgewuifd, dus heel rouwig waren we er niet om dat we weer moesten vertrekken. Maar nu zitten we weer in het complex waar we vorige zomer zijn begonnen. Die met dat enorme zwembad. Op zich fijn dat het allemaal bekend is, maar ook wel treurig dat we toen óók al dachten dat we nu binnen een paar maanden in ons eigen huis zouden kunnen trekken. Hadden we dit allemaal geweten, dan hadden we het toch wel heel anders aangepakt. De lol van het nomadenbestaan is er een beetje uit aan het raken, dus hopelijk binnenkort nu toch écht de start van ons leven in ons eigen huis. Voor ons gevoel staat het leven tot die tijd toch een beetje stil...