Ochtendwandeling

De vetzak

Kerstmis begint hier in Spanje al op 22 december, met de trekking van de grote kerstloterij die in de volksmond ook wel "El Gordo" (de vetzak) wordt genoemd. De hoofdprijs is 3 miljoen en die valt 170 keer. Al vanaf augustus zijn de loten te koop en naarmate kerst nadert raakt men steeds meer in de ban. De trekking op 22 december duurt de hele dag en de winnende nummers worden traditioneel gezongen door de kindertjes van de San Ildefonso school (voorheen een weeshuis) uit Madrid.

Vrijwel alle Spanjaarden hebben één of meerdere loten, en om niet achter te blijven heb ik er dan ook maar eentje gekocht. Veel fiducie heb ik er niet in (ik heb nou eenmaal veel geluk in de liefde), maar ik voel me nu wel weer wat beter geïntegreerd.

Decemberzon

Dan maak je zo'n leuk nifty weblog om iedereen thuis steeds op de hoogte te kunnen houden, en dan schrijf je er nooit iets in. Ik weet het, ik weet het, ik verwaarloos jullie allemaal. Misschien is het een troost om te weten dat dat komt doordat we nog steeds DRUK bezig zijn met ons nieuwe land te verkennen, ons te verwonderen over hoe identiek en tegelijkertijd hoe ánders de Spaanse gebruiken zijn dan bijvoorbeeld in Nederland, ons te wentelen in de vriendelijke gastvrijheid van Andalucía en te genieten van de zon en de warmte en het feit dat begin december er nog steeds mensen op het strand liggen en de bloemen nog overal bloeien.

We hebben ondertussen de taken een beetje verdeeld. Max gaat nadenken over hoe we hier geld gaan verdienen, terwijl ik me de Spaanse taal meester ga maken. Zoals elke ondernemer dat schijnt te doen, komt Max dan ook met ongeveer drie nieuwe businessplannen per dag, en langzamerhand zijn we de beste, meest realistische en best uitvoerbare eruit aan het distilleren. We hebben al een paar bijeenkomsten bezocht van Nedwerk, een club van Nederlandse ondernemers in Andalucía, wat erg inspirerend heeft gewerkt, en waar we al een aantal erg aardige mensen hebben leren kennen. Door die bijeenkomsten komen we ook nog eens ergens, zo bracht de laatste ons bijvoorbeeld in een poezelig bergdorpje alwaar een Nederlands stel zich heeft toegelegd op het maken van dessertwijn en daar ook nog behoorlijk wat Spaanse prijzen mee weet te winnen. (Bijgaande foto's zijn overigens van dat uitstapje)

Ik ben anderhalve maand geleden begonnen aan een zeer intensieve cursus Spaans. Elke ochtend breng ik vier uur in een klaslokaal door samen met andere extranjeros die ook graag gewoon op straat een praatje willen kunnen maken. Je hoort wel dat Spaans zo'n makkelijke taal is, maar hoe meer ik ervan leer hoe minder in begrijp waar die uitspraak vandaan komt. Na anderhalve maand kan ik een willekeurig werkwoord op pak 'm beet 23 manieren vervoegen, maar waarom ik dat allemaal zou moeten willen en wannéér dan precies dat is nog een beetje een raadsel. Een paar weken terug had ik behoorlijk wat zelfvertrouwen en kletste lekker tegen iedereen aan, maar sindsdien heb ik alweer zoveel geleerd -en me vooral gerealiseerd wat een onzin ik steeds heb uitgekraamd- dat ik opeens faalangst heb gekregen en niets meer durf te zeggen. Een vriendin van me die een tijdje in Barcelona heeft gewoond troostte me door te zeggen "ach joh, dat vinden die Spanjaarden helemaal niet erg. Die zijn al lang blij dat je het probeert. Ik heb elke ochtend de schilders op de hoek opgewekt begroet met "Hallo schilderij!" en daar hebben ze me altijd aanmoedigend op teruggeknikt."

Het is waar dat ze hier erg enthousiast zijn als je hun taal probeert te spreken en je daarin echt proberen te helpen. De juf van Isa kijkt 's middags verwachtingsvol aan als ik weer eens een net geleerde zinsconstructie op haar ga toepassen en applaudisseert met een hartelijk "perfecto!" als ik met veel horten en stoten een zinnetje heb gefabriceerd. De meesten nemen echt de tijd om geduldig naar je te luisteren en dingen nog maar eens te herhalen als ze doorhebben dat je het echt in het Spaans wil proberen. Anderen interesseert het sowieso niets dat je hun niet verstaat, vooral de oude wijfjes in de supermarkt kleppen graag wat tegen me aan -ik denk over hoe lang de rijen zijn of de kwaliteit van de ham die deze week in de aanbieding is?- en dat ik wat mistig kijk en vaag lach deert ze niet het minst.

Maar eigenlijk gaat het hier dus wel goed. Heel goed. Ons eigen huis is nog steeds niet opgeleverd -volgens nieuwste berichten zou dat februari/maart 2007 worden- maar dat wachten we dan maar geduldig op de Spaanse manier af. Via internet hebben we wel al wat van onze toekomstige buren leren kennen en we zijn al aan het onderhandelen over het wel of niet verwarmen van de zwembaden. Dat is namelijk wel een punt hier, dan vanaf november de meeste zwembaden te koud worden om nog echt comfortabel in te kunnen dobberen. In zee zwemmen hebben we op 1 november nog gedaan (en zelfs nu zie ik nog helden die het erop wagen), maar die koelt dan ook wat minder snel af dan de zwembaden. We hebben flink wat herfstige regenbuien gehad (er was hier in 17 jaar niet zoveel regen gevallen!) en worden dan gelijk heel treurig omdat we denken dat het dan maandenlang zo grauw en grijs blijft, maar binnen een paar uur trekt het dan alweer open en krijg je spijt dat je een lange broek hebt aangetrokken en je zonnenbril bent vergeten.

Met Isa gaat het geweldig. Ze geniet enorm van de school en komt altijd met mooie verhalen thuis. Ze kan ondertussen beter tellen in het Spaans dan in het Nederlands (nu was tellen nooit zo'n talent van haar, dus echt veel stelt het nog steeds niet voor) en brabbelt al behoorlijk wat Spaans tussen haar Nederlands door.

Ondertussen zie ik dat het tijd wordt om naar de markt te gaan. Op zaterdag hebben wij de beroemde rommelmarkt (eigenlijk net een soort koninginnedag in Amsterdam), waar een stel van onze nieuw verworven vrienden wekelijks staat met hippe namaak barok meubelen die zeer populair blijken onder de Spaanse bevolking. Het is onze vaste routine geworden om daar wekelijks een paar uurtjes naar toe te gaan zodat onze kinderen met elkaar kunnen spelen en we wat van het marktleven kunnen voelen. Van ons vieren spreek ik nog het beste Spaans, dus als er ingewikkelde vragen komen mag ik die beantwoorden. De decemberzon leent zich uitermate goed voor een koud biertje zittend in een knalpaarse barok-fauteuil en kijkend naar de langsslenterende bevolking. Het leven is hier zo slecht nog niet.