Daklozenbericht

Na een verhuizing from hell (maar geldt dat niet voor alle verhuizingen?) zijn we eerst twee weken gaan ontspannen op een boot waarmee we een soort afscheidstournee door Nederland hebben gemaakt. In de verschillende havens mochten onze vrienden op audiëntie komen, om nog een keertje samen het glas te heffen zonder de stress van allerlei dingen die nog geregeld moesten worden in het oude huis. De resterende stress van het besturen en navigeren van een enorm schip (eerste dag dus al direct een iets te intieme ontmoeting met een steiger) bleek eigenlijk wel heel ontspannend. En het was voor ons allebei een hernieuwde kennismaking met Nederland. Smalle wateren, kleine dorpjes waar echtparen gezellig in identieke regenpakken op identieke fietsen rondrijden, en vooral de wereld van de watersporters waar iedereen altijd behulpzaam is en waar zeer bejaarde havenmeesters met de naam "ome Piet" je vriendelijk beschimpen bij elk teken van zeemansonzekerheid.


Met verbrande schouders en zeebenen vervolgden we ons dakloze bestaan in Duitsland, waar mijn ouders sinds kort naar toe zijn verhuisd om mijn zus met haar enorme kinderschare bij te staan. Het stijve Beieren was even slikken - wie gelooft dat we in een bittere strijd verwikkeld raakten met onze verhuurster over de stand van de vitrages?- maar tijd doorbrengen met Isa's drie nichtjes en het ene neefjes was heel waardevol. We hebben op alle manieren geprobeerd mijn zus en zwager over te halen om er één of twee aan ons mee te geven, maar helaas zagen zij daar niets in.

Toch wel een verademing om uiteindelijk in Spanje aan te komen. We zitten nu in een tijdelijk appartement, in afwachting van de oplevering van ons huis. Het huis zelf is wel al klaar, maar het wordt pas opgeleverd als het hele complex inclusief zwembaden (meervoud ja), tuinen en aanvoerwegen gereed is. Wel zo prettig om niet in een bouwput te hoeven wonen, maar spannend wanneer het nou precies gaat gebeuren. Volgens het contract hebben ze tot november. Het appartement waar we nu zitten is eigenlijk ook wel heel aardig, alleen was het erg slecht onderhouden en vooral heel smerig. De makelaar heeft een schoonmaker en een loodgieter langsgestuurd en stond 's avonds voor de deur met nieuwe lakens, een broodrooster en een waterkoker (blijkbaar de standaarduitrusting in Spanje voor een appartment). Isa vermaakt zich heerlijk in het gemeenschappelijke zwembad en heeft al sjans gehad met diverse 5-jarige Spaanse macho's en reageert daar tot onze afschuw op met een ontzettend gemanieerd gegiechel en nuffige gebaartjes. Dat gaat wel goedkomen met de integratie. Over de inrichting van het appartement later meer. Het is zacht gezegd nogal ludiek, maar inmiddels zijn we aan verschillende requisiten zelfs een beetje aan het hechten. Ik denk dat we Olivier zelfs mee gaan verhuizen, omdat Isa al dagelijks even met hem gaat staan buurten, en haar Spaanse koketterie oefent.


Voor de mensen van de continuïteit: uiteindelijk heb we trouwens toch nog een school toegewezen gekregen voor Isa, dus de zindelijkheidstraining is in volle gang. Sinds de kennismaking met haar nichtjes en neefje in Duitsland plast Isa gelukkig hartstochtelijk op het potje, probeert vaak nog hoopvol een tweede plasje als de reactie op de eerste uitbundig is maar moet dan teleurgesteld melden "lukt niet, kijk zit niets in potje" en dan berustend "geen plasje meer in buik". Het Spaanse potje dat ik van de week als aanmoediging heb gekocht blijkt per ongeluk een model te zijn met muziekje. Vanochtend hebben we beiden verbijsterd staan luisteren naar "stille nacht" als beloning voor het plasje. Rare jongens, die Spanjaarden.