de Wanorde van de Bezorgdheid van de scheiding

De afgelopen twee weken hebben we met onze Nederlandse logees op een enorm hectische manier de toerist uitgehangen. Alle badplaatsen uit de buurt en nog wat andere toeristische afstreep-items hebben we inmiddels achter de kiezen en we weten nu ook precies waar bijvoorbeeld waar je in elke stad moet zijn voor merkkleding. Om maar een zijstraat te noemen. Vandaar dat ik even niet de fut heb gehad om hier weer wat updates te posten.

In een totaal ongerelateerd onderwerp (maar daar zijn weblogs voor, toch? dat je van de hak op de tak mag) stuitte ik van de week op de omschrijving van straatvrees volgens DSM IV. Nu meen ik dat de DSM een Nederlands maaksel is, maar daar zal ik wel naast zitten want hier is wel een hele beroerde vertaalmachine aan het werk geweest. Taalliefhebbers onder ons zullen dit linkje zeker kunnen waarderen, Max en ik hebben er ook een vrolijke avond mee beleefd. Let ook vooral op het detail onderaan "dit document kan niet geprint worden" en daaronder de link "print dit document". Dat is waarschijnlijk allemaal vanwege de Wanorde van de Vreselijke Misleiding, maar je moet er toch wel even van met je ogen knipperen.

Hier in Spanje hebben ze een beetje dezelfde manier van dingen in het Engels vertalen. Het is wel vriendelijk dat ze het voor je proberen bij brochures en informatie die wordt omgeroepen op stations, maar duidelijker wordt het er niet van. "HELPS US!" riep de neushoorn in de dierentuin volgens het bordje naast zijn hok, want die kon waarschijnlijk wél gewoon Engels. Ach, het is wel aandoenlijk en met handen en voeten en een paar basiswoordjes Spaans gaat het nog steeds best aardig, vooral als je je gêne wat opzij weet te zetten. In de apotheek een paar keer op je billen slaan, dan een pijnlijk gezicht trekken en zielig "para bébé" zeggen leidt uiteindelijk ook gewoon tot een tube zalf tegen luieruitslag. (Ik heb weleens gelezen van een Engelsman die in de hardwarestore hier om de hoek eindeloos heeft geprobeerd om een koperen platkopschroef van 10 centimeter na te doen, maar die kwam toch zonder het gewenste artikel thuis. Overigens heeft hij zijn act wel een keer of vier mogen herhalen omdat de winkelier er steeds meer familieleden bij haalde, die er met zijn allen smakelijk om hebben gelachen maar hem nog steeds niet begrepen. Waarschijnlijk hébben ze gewoon geen koperen platkopschroeven van 10 centimeter in Spanje.)

Hoe het nou eigenlijk met ons gaat, vragen steeds meer mensen. Want die interesseert al dat gekeuvel over hilarische DSM-omschrijvingen en Engelsmannen die zichzelf proberen de grond in te boren natuurlijk helemaal niet. Gewoon, even vertellen hoe we ons voelen, wat we doen, en of we al denken dat we weer terug moeten. We voelen ons eigenlijk al behoorlijk thuis en heel tevreden. Maar dat is natuurlijk niet zo moeilijk in een land waar iedereen vriendelijk is (behalve als ze autorijden) en waar het elke dag 30 graden is. Ons eigen huis zijn we al een paar keer gaan bekijken en daar wordt nog steeds hard aan gewerkt. We denken zelf dat oktober niet helemaal haalbaar is, waarschijnlijk is november/december realistischer voor oplevering. Wel hebben we ondertussen via internet een paar van onze toekomstige buren ontmoet, waarmee we dan gezellig speculeren over hoe (en wanneer) het straks gaat worden en foto's uitwisselen. Overigens zat er de laatste keer dat we even zijn gaan kijken zelfs al water in het zwembad! Vond het wat gewaagd om er direct in te springen, maar de kleedhokjes en douches zijn ook al af, dus het had wel gekund.

In ieder geval zitten we dus wel zeker tot het eind van dit jaar zonder huis en zijn we dus weer op zoek gegaan naar een nieuw appartement. Het lag natuurlijk voor de hand om de huur van ons huidige appartement te verlengen, maar onze makelaar is nu echt goed doorgedraaid en heeft in een krankzinnige spiegelredenering de huurprijs niet verlaagd (wat je zou verwachten als je weet dat a. het appartement eigenlijk heel veel gebreken heeft b. het winterseizoen hier altijd heel stil is en c. je huurders het voor lange termijn willen huren), maar juist omhoog geschroefd. Immers, vanwege het stille winterseizoen is het moeilijker om een andere huurder te vinden, en omdat wij nu nog drie maanden willen, loopt hij misschien iemand mis die víer maanden wil. Dus daar moet allemaal voor gecompenseerd. Door ons. Ik vind het allemaal prachtig bedacht, maar we maken graag ruim baan voor al die mensen die staan te springen om hier vier maanden te gaan zitten voor belachelijk veel geld. Een geluk bij een ongeluk trouwens want daardoor zijn we op een ander appartement gestuit hier vlakbij, dat voor minder geld drie keer zo groot is (vanwege een krankzinnig grote serre/balkon) en veel beter verzorgd en onderhouden. Dus eigenlijk valt alles zo wel op zijn plaats. O ja, voor die mensen die nu over die makelaar gaan zeggen "tut tut dat is gewoon de Spaanse mentaliteit en daar moeten jullie aan wennen", dat bureautje is van een onvervalst Brits echtpaar, dat nauwelijks een woord Spaans spreekt.

Over twee weken beginnen hier de scholen. Dat zal betekenen dat Fuengirola een beetje leegloopt, omdat alle Spaanse toeristen dan weer teruggaan naar hun eigen woonplaats, en kunnen we dus eens gaan zien hoe het hier nu echt is. Verder betekent het hopelijk dat Isa ook naar school gaat. Dat is nog even onzeker, want ondanks het goede begin weigert ze opeens om op het potje (met of zonder muziek) te gaan zitten. Dat wordt dus nog even alles uit de kast halen en allerlei manieren verzinnen om haar om te kopen, maar het wordt nu wel heel kort dag en de kans is dus enorm groot dat ze niet direct aan het begin van het schooljaar naar school kan. Dat heeft natuurlijk enorme nadelen voor haar -en mijn- integratie, dus we zullen alles proberen om te zorgen dat ze toch mag (we zullen aanbieden elke twee uur lansg te komen om de luier te verschonen bijvoorbeeld), maar of we dat allemaal uitgelegd krijgen is natuurlijk de vraag. Zodra zij veilig op school zit, heb ik het voornemen om zeker nog geheel 2006 te besteden aan een intensieve taalcursus, zodat ik begin 2007 er goed genoeg in zit om een baantje te gaan zoeken. Er zijn hier genoeg mensen die hier al jaren wonen en werken zonder ooit Spaans te leren, maar dat lijkt me zelf heel onprettig en in hoge mate bijdragen aan een Onmogelijke Wanorde van de Bezorgdheid (maar dan niet van de scheiding hoor, weest gerust). 12 september moeten we ons melden op school, dan weten we dus een beetje hoe het verder gaat de komende maanden. Duimen jullie mee?