Toverkabouters

De laatste drie dagen staat ons leven in het teken van de zoektocht naar de toverkabouters. Overal zijn we al geweest. El Corte Inglés (een soort equivalent van de Bijenkorf) zou ze moeten hebben, maar daar waren ze uitverkocht. Er was het afgelopen weekend een run geweest op de toverkabouters blijkbaar. Andere winkels hadden wel toverkabouters, maar dan net de verkeerde. We moeten namelijk de blauwe hebben is ons verteld, en tot dusver hebben we alleen de groene en de oranje gevonden. Daar kunnen we natuurlijk niets mee. Bij Alta Nova zouden ze het wél hebben verzekerde iedereen ons. We hebben een uur in de rij gestaan, maar helaas ook daar uitverkocht. Misschien krijgen ze ze vrijdag weer binnen. Tot we ze plotseling in een winkel aantroffen. Daar lagen ze, naast elkaar op de plank. Alle drie. "blauwe toverkabouters graag" zeiden we tegen de winkelier, maar die schudde zijn hoofd "uitverkocht", en ging daarna een andere klant helpen. Wanhopig zijn aandacht gezocht en druk gewezen op de plank "daar liggen ze meneer". "Nee, dat zijn niet de blauwe." We kregen ze niet. Zijn we dan kleurenblind? Onze toverkabouters liggen ergens op ons te wachten, we moeten alleen nog een list zien te verzinnen om ze te bemachtigen.

We zijn alvast verhuisd naar het nieuwe appartement en dat bevalt goed. Zeeën van ruimte, spullen die het gewoon doen en vooral: schoon! Eindelijk douchen zonder het gevoel te hebben er nog viezer van te worden in plaats van schoner. Eindelijk spullen durven aan te raken van de huiseigenaar zonder dat je daarna direct de behoefte hebt om te gaan douchen (wat dan dus niet werkt). Dagelijks lopen we even langs het oude huis twee blokken verderop en sjouwen wat spullen mee hierheen, in de hoop aan het eind van de maand alles naar het nieuwe appartement te hebben overgeheveld. Het meest charmante van dit huis is de enorme serre die de gehele hoek van het appartement beslaat. Isa kan er leren fietsen, zo groot is het. Vanaf één kant kijken we uit op het gemeentelijke voetbalveld. Onze eigen skybox waar elke avond veel te zien en te horen is. Zelfs de trainingen gaan met enorm veel hartstocht en inzet, waardoor alles leuk is om te bekijken. Maar bij wedstrijden gaat het helemáál los. Het handjevol publiek dat er zit weet meer lawaai te produceren dan ons hele oude buurtje in Amsterdam bij een wedstrijd van het Nederlands elftal. Als het thuisteam de middenstip passeert is het lawaai werkelijk oorverdovend, maar ook de supporters van de bezoekende club (kortweg "zullie") laten zich luid en duidelijk horen. Alle negen.

Qua integratie zijn we ook flink gevorderd, want we hebben nu officieel een dochter die naar een Spaanse publieke school gaat. Jawel, het is gelukt. Men had mij al verzekerd dat de luier geen probleem was. Ik word gewoon gebeld als hij verschoond moet worden, en kan dan komen aandraven om het vieze werkje op te knappen. Zo regelen ze dat hier. Maar wonder boven wonder voelde Isa aan wat er moest gebeuren, en weigerde precies één dag voordat we ons op school moesten melden om nog een luier te dragen. Dat betekent 364 keer op een dag met haar naar de w.c., maar de luier is dus op het nippertje verleden tijd.

Afgelopen vrijdag mochten we ons melden in de aula van de school. Samen met 74 andere driejarigen en hun ouders. Onze grootste angst was dat er van de inschrijving niets terecht was gekomen. Dat was immers geregeld door onze niet al te competente advocaat. Groot was onze opluchting dus toen Isa op een lijstje bleek te staan van mensen die iets verkeerd hadden ingevuld. Ze wisten dus van haar bestaan! Verder konden we weinig volgen van alles wat er werd verteld. Voor het eerst dacht ik zelf (zoals Max al zo vaak) "mijn god, waar zijn we eigenlijk aan begonnen, hoe kan dit ooit goedkomen?" Tot een van de vier juffen begon te praten, en wel op zo'n manier en met zoveel mimiek dat zelfs wij het een beetje konden volgen. Die juf sloten wij direct in ons hart, en gelukkig bleek zij ook de nieuwe juf van Isa te zijn. Met haar mochten we mee naar het -ontzettend schattige- klaslokaaltje, waar nogmaals een onverstaanbare uitleg kwam. Inmiddels was de paniek wel gezakt. Ik nam me voor direct aan het eind van de bijeenkomst naar de juf te stappen en om een uitleg te vragen, maar dat bleek niet nodig. Plotseling stapte een kwieke meneer binnen die zich direct bij mij meldde en vroeg of ik iets had begrepen van alles wat er werd gezegd. Nee dus. Dit bleek de leraar "Spaans voor anderstaligen" te zijn, die speciaal kwam opdraven om ons bij te staan. In een paar minuten wist hij de belangrijke punten samen te vatten. Heel vriendelijk dat de school dit zelf voor ons had geregeld en ook heel geruststellend dat het dus ook wel in de toekomst goed zal komen. Hoewel een tolk nauwelijks nodig blijkt bij onze juf, want die praat zó duidelijk dat we haar nog steeds redelijk goed kunnen begrijpen.

Het allerliefste detail, en zo tekenend voor de Spaanse mentaliteit naar kinderen toe, was dat we een brief kregen met wat informatie over de eerste weken. Dat was opgesteld in de vorm van een brief van Isa aan ons. "Lieve pappa en mamma, dit is een belangrijke dag voor me. Vanaf vandaag ga ik naar school. Jullie zullen moeten leren om me los te laten en te vertrouwen op mijn juffen en meesters. Het kan zijn dat ik weer wat meer in mijn broek ga plassen of wat lastiger word maar dat is niet erg, dat hoort er gewoon bij en gaat vanzelf weer over. Het kan zijn dat ik ga huilen als je me naar school brengt, maar ook dat hoort erbij en waarschijnlijk stop ik er mee zodra je weg bent. Ik ga een hoop nieuwe dingen leren, dat doe ik zonder jullie en dat is voor jullie misschien gek, maar het is voor mij een belangrijke stap om zelfstandig te worden, etc.". Een hele liefdevolle manier om te zeggen "bemoei je niet met wat we hier op school doen", maar wel met veel liefde. Zoals alles op de school. De twee congièrges die nu al alle kinderen bij naam kennen, ze knuffelen en bekijken alsof ze ze zelf verwekt hebben, de kapstokjes waar ieder kind een eigen haakje met een fotootje erboven heeft, de interesse die vooral uitgaat naar de kinderen en niet naar de ouders.

Isa is nu drie dagen naar school geweest -twee uurtjes per dag, omdat ze nog in de "wenweken" zit- en komt vol enthousiaste verhalen terug. Volgens juf Merche sprak ze de eerste dagen niet maar deed alles met gebarentaal omdat ze doorhad dat de juf te dom was om haar te verstaan, maar vandaag bleek ze haar eerste spaanse woordje gesproken te hebben ("juf"). Verder doet ze enthousiast mee met dansen en klappen en spelen en gaat volgens de berichten zelfs zelfstandig met een vriendje naar de w.c. (als dat maar goed gaat met die macho spanjaarden...) Na een beetje huilen de eerste dag, zwaait ze me nu vol vertrouwen uit als ik haar wegbreng. Qua integratie loopt Isa mijlenver op ons voor!
Morgen gaan we weer op zoek naar de toverkabouters. "Duendes Magicos", het werkboek dat ze gaat gebruiken het komende jaar. Ik zou er dolgraag bij zijn als alle driejarigen hun werkboek tevoorschijn halen en daar braaf in gaan tekenen. Ik weet niet of je ooit een clubje driejarigen hebt gezien, maar daar zit meestal weinig dicipline is. Hoewel ik net op het voetbalveld keek en daar een paar héle kleine jongetjes keurig op een rijtje zag staan met hun voetballetje voor zich. Dus wie weet krijgen ze het in Spanje wèl voor elkaar.