Waarom we in het allertreurigste restaurant van de allertreurigste badplaats van Turkije opeens geïnspireerd raakten om naar Spanje te emigreren zal altijd wel een raadsel blijven. Misschien dat die troosteloze omgeving het laatste duwtje was dat de balans deed omslaan van 'home sweet home' naar 'nothing to lose'. Alanya in het voorseizoen is geen aanrader. Maar het was daar dat we besloten om ooit, in de niet al te verre toekomst, ons leven om te gooien en het te gaan proberen in een mediterraan land.
De redenen? Omdat Max wel een beetje uitgeblust was na 12 jaar een eigen bedrijf draaien en een op de klippen gelopen huwelijk en toe was aan een verse start met een jonge meid in een andere wereld. De jonge meid was al geregeld -ik namelijk, maar ik hoop dat die toevoeging overbodig was- nu nog de andere wereld. En ik? Ik verlangde mijn hele leven al naar de zon. Op een metafysisch niveau denk ik dat ik altijd heb ingezet op de tropen. Vlak voordat ik verwekt werd, kreeg mijn vader een aanbod om in Djakarta te gaan werken. Mijn ouders hadden al bijna besloten het aanbod aan te nemen, maar bliezen het op het allerlaatste moment af omdat mijn moeder zwanger bleek van mij. Bummer. Als je de antroposofen moet geloven -en dat doet mijn moeder- kiest een kind zelf de ouders. Ik had natuurlijk mijn ouders uitgekozen vanwege dat voorgenomen vertrek naar Indië, maar ironisch genoeg was ik juist de reden dat dat vertrek niet doorging. Zoals mijn broer zou zeggen: daar was ik toch verdraaid lelijk mee in de aap gelogeerd.
Maar daar in dat schelverlichte restaurant besloten we tot een herkansing. Max voor een nieuw leven, ik voor de warmte. Natuurlijk weet je dat als je je zoiets voorneemt, het er nooit van komt. De praktische dingen in het leven zullen altijd in de weg blijven staan. De tienerzoon van Max die bij ons woonde, geld, werk, het bedrijf. Maar alleen maar samen dromen is ook al een prachtige toevoeging aan je leven.
De vakanties daarna worden er in ieder geval een stuk leuker van. In elke plaats wandelen we rond alsof we daar misschien wel zullen gaan wonen. Fantaserend wat we daar zullen gaan doen, welk huis we wel zouden willen kopen. We turen urenlang in de etalages bij makelaars, lopen kilometers om zodat we een huis kunnen bekijken dat te koop staat. En reizen daarna weer tevreden terug naar Amsterdam waar we eigenlijk ook wel heel gelukkig zijn.
Ook in Fuengirola spreken we met makelaars en bekijken we huizen. We spreken expats over het leven daar en de mogelijkheden om werk te krijgen. We onderzoeken het klimaat. We laten ons ompraten om te gaan kijken naar een nog niet voltooid nieuwbouwproject. Het is de laatste dag van de vakantie. Lacherig drinken we vooraf een wijntje op het terras van de vakantiebungalow. "Lekker veel drinken" zegt Max, "dan vinden we het zo mooi dat we het kopen". We voelen ons wat schuldig dat we de makelaar belazeren, we zijn immers helemaal niet serieus. Voorlopig zit het emigreren er voor ons toch nog niet in, maar we spelen onze rol met overgave.
Op de terugweg naar ons vakantiebungalow zitten we achterin de auto van de makelaar zwijgend naast elkaar. Tijdens het avondeten zegt Max kleintjes dat hij niet had verwacht dat het zó'n mooi huis zou zijn. Ik knik vertwijfeld. We zwijgen weer verder. We rekenen. We proberen rationeel te zijn. De volgende ochtend vroeg vliegen we terug naar Amsterdam. Twee dagen later faxen we het voorlopige koopcontract naar Spanje. De bouw van het huis zal nog een jaar duren, maar het nieuwe leven is vanaf die dag begonnen: we gaan het doen, we gaan het ècht doen, we gaan onze droom najagen. We gaan naar Spanje!
