Ochtendwandeling

De vetzak

Kerstmis begint hier in Spanje al op 22 december, met de trekking van de grote kerstloterij die in de volksmond ook wel "El Gordo" (de vetzak) wordt genoemd. De hoofdprijs is 3 miljoen en die valt 170 keer. Al vanaf augustus zijn de loten te koop en naarmate kerst nadert raakt men steeds meer in de ban. De trekking op 22 december duurt de hele dag en de winnende nummers worden traditioneel gezongen door de kindertjes van de San Ildefonso school (voorheen een weeshuis) uit Madrid.

Vrijwel alle Spanjaarden hebben één of meerdere loten, en om niet achter te blijven heb ik er dan ook maar eentje gekocht. Veel fiducie heb ik er niet in (ik heb nou eenmaal veel geluk in de liefde), maar ik voel me nu wel weer wat beter geïntegreerd.

Decemberzon

Dan maak je zo'n leuk nifty weblog om iedereen thuis steeds op de hoogte te kunnen houden, en dan schrijf je er nooit iets in. Ik weet het, ik weet het, ik verwaarloos jullie allemaal. Misschien is het een troost om te weten dat dat komt doordat we nog steeds DRUK bezig zijn met ons nieuwe land te verkennen, ons te verwonderen over hoe identiek en tegelijkertijd hoe ánders de Spaanse gebruiken zijn dan bijvoorbeeld in Nederland, ons te wentelen in de vriendelijke gastvrijheid van Andalucía en te genieten van de zon en de warmte en het feit dat begin december er nog steeds mensen op het strand liggen en de bloemen nog overal bloeien.

We hebben ondertussen de taken een beetje verdeeld. Max gaat nadenken over hoe we hier geld gaan verdienen, terwijl ik me de Spaanse taal meester ga maken. Zoals elke ondernemer dat schijnt te doen, komt Max dan ook met ongeveer drie nieuwe businessplannen per dag, en langzamerhand zijn we de beste, meest realistische en best uitvoerbare eruit aan het distilleren. We hebben al een paar bijeenkomsten bezocht van Nedwerk, een club van Nederlandse ondernemers in Andalucía, wat erg inspirerend heeft gewerkt, en waar we al een aantal erg aardige mensen hebben leren kennen. Door die bijeenkomsten komen we ook nog eens ergens, zo bracht de laatste ons bijvoorbeeld in een poezelig bergdorpje alwaar een Nederlands stel zich heeft toegelegd op het maken van dessertwijn en daar ook nog behoorlijk wat Spaanse prijzen mee weet te winnen. (Bijgaande foto's zijn overigens van dat uitstapje)

Ik ben anderhalve maand geleden begonnen aan een zeer intensieve cursus Spaans. Elke ochtend breng ik vier uur in een klaslokaal door samen met andere extranjeros die ook graag gewoon op straat een praatje willen kunnen maken. Je hoort wel dat Spaans zo'n makkelijke taal is, maar hoe meer ik ervan leer hoe minder in begrijp waar die uitspraak vandaan komt. Na anderhalve maand kan ik een willekeurig werkwoord op pak 'm beet 23 manieren vervoegen, maar waarom ik dat allemaal zou moeten willen en wannéér dan precies dat is nog een beetje een raadsel. Een paar weken terug had ik behoorlijk wat zelfvertrouwen en kletste lekker tegen iedereen aan, maar sindsdien heb ik alweer zoveel geleerd -en me vooral gerealiseerd wat een onzin ik steeds heb uitgekraamd- dat ik opeens faalangst heb gekregen en niets meer durf te zeggen. Een vriendin van me die een tijdje in Barcelona heeft gewoond troostte me door te zeggen "ach joh, dat vinden die Spanjaarden helemaal niet erg. Die zijn al lang blij dat je het probeert. Ik heb elke ochtend de schilders op de hoek opgewekt begroet met "Hallo schilderij!" en daar hebben ze me altijd aanmoedigend op teruggeknikt."

Het is waar dat ze hier erg enthousiast zijn als je hun taal probeert te spreken en je daarin echt proberen te helpen. De juf van Isa kijkt 's middags verwachtingsvol aan als ik weer eens een net geleerde zinsconstructie op haar ga toepassen en applaudisseert met een hartelijk "perfecto!" als ik met veel horten en stoten een zinnetje heb gefabriceerd. De meesten nemen echt de tijd om geduldig naar je te luisteren en dingen nog maar eens te herhalen als ze doorhebben dat je het echt in het Spaans wil proberen. Anderen interesseert het sowieso niets dat je hun niet verstaat, vooral de oude wijfjes in de supermarkt kleppen graag wat tegen me aan -ik denk over hoe lang de rijen zijn of de kwaliteit van de ham die deze week in de aanbieding is?- en dat ik wat mistig kijk en vaag lach deert ze niet het minst.

Maar eigenlijk gaat het hier dus wel goed. Heel goed. Ons eigen huis is nog steeds niet opgeleverd -volgens nieuwste berichten zou dat februari/maart 2007 worden- maar dat wachten we dan maar geduldig op de Spaanse manier af. Via internet hebben we wel al wat van onze toekomstige buren leren kennen en we zijn al aan het onderhandelen over het wel of niet verwarmen van de zwembaden. Dat is namelijk wel een punt hier, dan vanaf november de meeste zwembaden te koud worden om nog echt comfortabel in te kunnen dobberen. In zee zwemmen hebben we op 1 november nog gedaan (en zelfs nu zie ik nog helden die het erop wagen), maar die koelt dan ook wat minder snel af dan de zwembaden. We hebben flink wat herfstige regenbuien gehad (er was hier in 17 jaar niet zoveel regen gevallen!) en worden dan gelijk heel treurig omdat we denken dat het dan maandenlang zo grauw en grijs blijft, maar binnen een paar uur trekt het dan alweer open en krijg je spijt dat je een lange broek hebt aangetrokken en je zonnenbril bent vergeten.

Met Isa gaat het geweldig. Ze geniet enorm van de school en komt altijd met mooie verhalen thuis. Ze kan ondertussen beter tellen in het Spaans dan in het Nederlands (nu was tellen nooit zo'n talent van haar, dus echt veel stelt het nog steeds niet voor) en brabbelt al behoorlijk wat Spaans tussen haar Nederlands door.

Ondertussen zie ik dat het tijd wordt om naar de markt te gaan. Op zaterdag hebben wij de beroemde rommelmarkt (eigenlijk net een soort koninginnedag in Amsterdam), waar een stel van onze nieuw verworven vrienden wekelijks staat met hippe namaak barok meubelen die zeer populair blijken onder de Spaanse bevolking. Het is onze vaste routine geworden om daar wekelijks een paar uurtjes naar toe te gaan zodat onze kinderen met elkaar kunnen spelen en we wat van het marktleven kunnen voelen. Van ons vieren spreek ik nog het beste Spaans, dus als er ingewikkelde vragen komen mag ik die beantwoorden. De decemberzon leent zich uitermate goed voor een koud biertje zittend in een knalpaarse barok-fauteuil en kijkend naar de langsslenterende bevolking. Het leven is hier zo slecht nog niet.

¡Feest!

Al maanden breken wij ons hoofd over een geheimzinnig openbaar terrein midden in de stad. Officieel is het het "feestterrein", maar tot vorige week hebben wij nooit echt begrepen waarom. Een grote lege ruimte met aan het eind een hele vreemde verzameling huisjes die onze fantasie maandenlang hebben geprikkeld. Welke functie vervullen die ietwat verwaarloosde loodsjes met golfplaten daken toch? Uit de naamgeving konden we opmaken dat het om clubhuisjes (peñas) zou gaan. De club van flamingo-dansers, de club van horeca-uitbaters, de club van motorliefhebbers (moet ik me daar een stel leernichten bij voorstellen, of juist de hell's angels?). Voor alles wat je maar kunt bedenken is er wel een clubhuisje. Maar nooit zien we er iemand. Wannéér vinden dan die wilde avonden plaats, waar de gitaristen dansen met de zangeressen en de zaalvoetballers op de vuist gaan met de zevendaagse adventisten? Het blijft een raadsel. Elke dag wandel ik over dat terrein als ik Isa naar school breng en haar weer op haal. En elke dag weer peins ik erover.

Een paar weken geleden begon zich opeens activiteit te ontwikkelen op het terrein. De lantarenpalen werden opnieuw geschilderd, lampjes opgehangen, putdeksels vervangen, nog meer lampjes opgehangen, de rivier schoongeveegd (dat leg ik wel een andere keer uit), de straten geboend en nog wat lampjes opgehangen. Ook bij de clubhuisjes verschenen mannen met ladders die ijverig de boel begonnen te schilderen. Steeds mooier werden ze, met frisse kleuren en de naam van hun club er met extra sierlijke letters opnieuw opgschilderd. In de hele stad begon een gevoel van verwachting te broeien. Gróte verwachting. Er verscheen een grote vrachtwagen met geheimzinnige onderdelen, waar in de loop van de week een achtbaan uit werd gebouwd. Men hing nog maar eens wat lampjes op. Er kwam een tweede achtbaan. Een draaimolen. Botsauto's. Het was een feest om dagelijks over het terrein te lopen en te zien wat er nu weer was bijkgekomen. Grote tenten met daarin biertaps en eindeloos veel tafels en stoelen. Schiettenten. Snoepkraampjes. Elke dag wel wat meer lampjes.

Na weken van voorbereiding, van groeiende spanning in de stad, van duizenden lampjes werd eindelijk het feest geopend met een enorm vuurwerk. We eren de maagd Rosario, beschermheilige van onze stad. En dan doen we ook niet zo gierig als de Nederlanders met één luizig koninginnedagje, nee die Rosario krijgt volgens goede Spaanse traditie gelijk een hele week van festiviteiten. Elke middag trekt heel Fuengirola naar het feestterrein en blijft daar tot diep in de nacht. De scholen zijn wel open, maar nog geen kwart van de kinderen verschijnt. Kleine bedrijfjes sluiten tijdens de feestweek, de postbode bezorgt geen post. Als Spanje feest, dan feest het met hartstocht en overgave. Bijna de helft van de vrouwen gaat de hele week gekleed in haar flamengo-jurk. Niet alleen het traditioneel zwart met rode stippen zie je, maar de mooiste kleuren en ontwerpen. Oude omaatjes schuifelen voort in flamengo, verveelde pubermeisjes klimmen in hun flamengo-jurk de achtbaan in, moeders en dochtertjes flaneren in identieke ontwerpen naast elkaar, de baby in de kinderwagen draagt hetzelfde stofje. Je komt ze tegen op straat, in de supermarkt, in de lift. Fuengirola is één orgie van kleuren en zwierige rokken. De dames staan uren voor de spiegel, en komen tevoorschijn met kunstige haardrachten en altijd een bloem in hun haar. De mannen zijn qua kleur wat ingetogener, maar gaan voor een groot deel te paard. In een mooi pak en een platte hoed, ruiteren zij door de stad. Soms hun dame in amazone-zit achterop, met de flamengo-jurk mooi over de kont van het paard gedrapeerd. Ze drinken een borreltje, eten een tapas, allemaal te paard.

De clubhuisjes hebben eindelijk hun deuren geopend. Als door magie lijken ze van binnen veel groter dan van buiten! Allemaal hebben ze genoeg plek om een paarhonderd feestgangers te herbergen die dansen, drinken, eten, feesten. In de ochtenden loop ik door lege straten, ik kom alleen wat bleke, katterige schoonmakers tegen die de lege blikjes en resten braaksel van de straten spuiten. Maar elke middag is iedereen er weer en feest met verse hartstocht tot diep in de nacht. De hele week lang.

En opeens is het dan weer over tot de orde van de dag. Iedereen trekt weer gewoon zijn spijkerbroek aan. De kinderen gaan weer naar school. De postbode bezorgt stapels achterstallige post. De kermis verdwijnt in een fractie van de tijd die hij nodig heeft gehad om op te bouwen. De clubhuisjes liggen er weer stil, klein en troosteloos bij. Er is geen paard of flamengo-jurk meer te zien. Zelfs de lichtjes worden weer weggehaald. Allemaal. Maar wij kijken voor altijd met nieuwe ogen naar onze stadsgenoten.

Max heeft trouwens prachtige foto's gemaakt van het feest, een paar daarvan staan hier al als illustratie. binnenkort -als de internetverbinding meewerkt- nog meer. Kom dus vooral terug!

De titel van dit stukje had ik al lang geleden bedacht. Ik kon toen nog niet weten dat het nummer "Feest" van the Scene vandaag gedraaid zou worden op de crematie van de veel te vroeg en veel te jong overleden man van een lieve vriendin. Lieve Marco, blijf altijd doorfeesten met Spaanse hartstocht. Lieve Janneke, je staat niet alleen.

Toverkabouters

De laatste drie dagen staat ons leven in het teken van de zoektocht naar de toverkabouters. Overal zijn we al geweest. El Corte Inglés (een soort equivalent van de Bijenkorf) zou ze moeten hebben, maar daar waren ze uitverkocht. Er was het afgelopen weekend een run geweest op de toverkabouters blijkbaar. Andere winkels hadden wel toverkabouters, maar dan net de verkeerde. We moeten namelijk de blauwe hebben is ons verteld, en tot dusver hebben we alleen de groene en de oranje gevonden. Daar kunnen we natuurlijk niets mee. Bij Alta Nova zouden ze het wél hebben verzekerde iedereen ons. We hebben een uur in de rij gestaan, maar helaas ook daar uitverkocht. Misschien krijgen ze ze vrijdag weer binnen. Tot we ze plotseling in een winkel aantroffen. Daar lagen ze, naast elkaar op de plank. Alle drie. "blauwe toverkabouters graag" zeiden we tegen de winkelier, maar die schudde zijn hoofd "uitverkocht", en ging daarna een andere klant helpen. Wanhopig zijn aandacht gezocht en druk gewezen op de plank "daar liggen ze meneer". "Nee, dat zijn niet de blauwe." We kregen ze niet. Zijn we dan kleurenblind? Onze toverkabouters liggen ergens op ons te wachten, we moeten alleen nog een list zien te verzinnen om ze te bemachtigen.

We zijn alvast verhuisd naar het nieuwe appartement en dat bevalt goed. Zeeën van ruimte, spullen die het gewoon doen en vooral: schoon! Eindelijk douchen zonder het gevoel te hebben er nog viezer van te worden in plaats van schoner. Eindelijk spullen durven aan te raken van de huiseigenaar zonder dat je daarna direct de behoefte hebt om te gaan douchen (wat dan dus niet werkt). Dagelijks lopen we even langs het oude huis twee blokken verderop en sjouwen wat spullen mee hierheen, in de hoop aan het eind van de maand alles naar het nieuwe appartement te hebben overgeheveld. Het meest charmante van dit huis is de enorme serre die de gehele hoek van het appartement beslaat. Isa kan er leren fietsen, zo groot is het. Vanaf één kant kijken we uit op het gemeentelijke voetbalveld. Onze eigen skybox waar elke avond veel te zien en te horen is. Zelfs de trainingen gaan met enorm veel hartstocht en inzet, waardoor alles leuk is om te bekijken. Maar bij wedstrijden gaat het helemáál los. Het handjevol publiek dat er zit weet meer lawaai te produceren dan ons hele oude buurtje in Amsterdam bij een wedstrijd van het Nederlands elftal. Als het thuisteam de middenstip passeert is het lawaai werkelijk oorverdovend, maar ook de supporters van de bezoekende club (kortweg "zullie") laten zich luid en duidelijk horen. Alle negen.

Qua integratie zijn we ook flink gevorderd, want we hebben nu officieel een dochter die naar een Spaanse publieke school gaat. Jawel, het is gelukt. Men had mij al verzekerd dat de luier geen probleem was. Ik word gewoon gebeld als hij verschoond moet worden, en kan dan komen aandraven om het vieze werkje op te knappen. Zo regelen ze dat hier. Maar wonder boven wonder voelde Isa aan wat er moest gebeuren, en weigerde precies één dag voordat we ons op school moesten melden om nog een luier te dragen. Dat betekent 364 keer op een dag met haar naar de w.c., maar de luier is dus op het nippertje verleden tijd.

Afgelopen vrijdag mochten we ons melden in de aula van de school. Samen met 74 andere driejarigen en hun ouders. Onze grootste angst was dat er van de inschrijving niets terecht was gekomen. Dat was immers geregeld door onze niet al te competente advocaat. Groot was onze opluchting dus toen Isa op een lijstje bleek te staan van mensen die iets verkeerd hadden ingevuld. Ze wisten dus van haar bestaan! Verder konden we weinig volgen van alles wat er werd verteld. Voor het eerst dacht ik zelf (zoals Max al zo vaak) "mijn god, waar zijn we eigenlijk aan begonnen, hoe kan dit ooit goedkomen?" Tot een van de vier juffen begon te praten, en wel op zo'n manier en met zoveel mimiek dat zelfs wij het een beetje konden volgen. Die juf sloten wij direct in ons hart, en gelukkig bleek zij ook de nieuwe juf van Isa te zijn. Met haar mochten we mee naar het -ontzettend schattige- klaslokaaltje, waar nogmaals een onverstaanbare uitleg kwam. Inmiddels was de paniek wel gezakt. Ik nam me voor direct aan het eind van de bijeenkomst naar de juf te stappen en om een uitleg te vragen, maar dat bleek niet nodig. Plotseling stapte een kwieke meneer binnen die zich direct bij mij meldde en vroeg of ik iets had begrepen van alles wat er werd gezegd. Nee dus. Dit bleek de leraar "Spaans voor anderstaligen" te zijn, die speciaal kwam opdraven om ons bij te staan. In een paar minuten wist hij de belangrijke punten samen te vatten. Heel vriendelijk dat de school dit zelf voor ons had geregeld en ook heel geruststellend dat het dus ook wel in de toekomst goed zal komen. Hoewel een tolk nauwelijks nodig blijkt bij onze juf, want die praat zó duidelijk dat we haar nog steeds redelijk goed kunnen begrijpen.

Het allerliefste detail, en zo tekenend voor de Spaanse mentaliteit naar kinderen toe, was dat we een brief kregen met wat informatie over de eerste weken. Dat was opgesteld in de vorm van een brief van Isa aan ons. "Lieve pappa en mamma, dit is een belangrijke dag voor me. Vanaf vandaag ga ik naar school. Jullie zullen moeten leren om me los te laten en te vertrouwen op mijn juffen en meesters. Het kan zijn dat ik weer wat meer in mijn broek ga plassen of wat lastiger word maar dat is niet erg, dat hoort er gewoon bij en gaat vanzelf weer over. Het kan zijn dat ik ga huilen als je me naar school brengt, maar ook dat hoort erbij en waarschijnlijk stop ik er mee zodra je weg bent. Ik ga een hoop nieuwe dingen leren, dat doe ik zonder jullie en dat is voor jullie misschien gek, maar het is voor mij een belangrijke stap om zelfstandig te worden, etc.". Een hele liefdevolle manier om te zeggen "bemoei je niet met wat we hier op school doen", maar wel met veel liefde. Zoals alles op de school. De twee congièrges die nu al alle kinderen bij naam kennen, ze knuffelen en bekijken alsof ze ze zelf verwekt hebben, de kapstokjes waar ieder kind een eigen haakje met een fotootje erboven heeft, de interesse die vooral uitgaat naar de kinderen en niet naar de ouders.

Isa is nu drie dagen naar school geweest -twee uurtjes per dag, omdat ze nog in de "wenweken" zit- en komt vol enthousiaste verhalen terug. Volgens juf Merche sprak ze de eerste dagen niet maar deed alles met gebarentaal omdat ze doorhad dat de juf te dom was om haar te verstaan, maar vandaag bleek ze haar eerste spaanse woordje gesproken te hebben ("juf"). Verder doet ze enthousiast mee met dansen en klappen en spelen en gaat volgens de berichten zelfs zelfstandig met een vriendje naar de w.c. (als dat maar goed gaat met die macho spanjaarden...) Na een beetje huilen de eerste dag, zwaait ze me nu vol vertrouwen uit als ik haar wegbreng. Qua integratie loopt Isa mijlenver op ons voor!
Morgen gaan we weer op zoek naar de toverkabouters. "Duendes Magicos", het werkboek dat ze gaat gebruiken het komende jaar. Ik zou er dolgraag bij zijn als alle driejarigen hun werkboek tevoorschijn halen en daar braaf in gaan tekenen. Ik weet niet of je ooit een clubje driejarigen hebt gezien, maar daar zit meestal weinig dicipline is. Hoewel ik net op het voetbalveld keek en daar een paar héle kleine jongetjes keurig op een rijtje zag staan met hun voetballetje voor zich. Dus wie weet krijgen ze het in Spanje wèl voor elkaar.

de Wanorde van de Bezorgdheid van de scheiding

De afgelopen twee weken hebben we met onze Nederlandse logees op een enorm hectische manier de toerist uitgehangen. Alle badplaatsen uit de buurt en nog wat andere toeristische afstreep-items hebben we inmiddels achter de kiezen en we weten nu ook precies waar bijvoorbeeld waar je in elke stad moet zijn voor merkkleding. Om maar een zijstraat te noemen. Vandaar dat ik even niet de fut heb gehad om hier weer wat updates te posten.

In een totaal ongerelateerd onderwerp (maar daar zijn weblogs voor, toch? dat je van de hak op de tak mag) stuitte ik van de week op de omschrijving van straatvrees volgens DSM IV. Nu meen ik dat de DSM een Nederlands maaksel is, maar daar zal ik wel naast zitten want hier is wel een hele beroerde vertaalmachine aan het werk geweest. Taalliefhebbers onder ons zullen dit linkje zeker kunnen waarderen, Max en ik hebben er ook een vrolijke avond mee beleefd. Let ook vooral op het detail onderaan "dit document kan niet geprint worden" en daaronder de link "print dit document". Dat is waarschijnlijk allemaal vanwege de Wanorde van de Vreselijke Misleiding, maar je moet er toch wel even van met je ogen knipperen.

Hier in Spanje hebben ze een beetje dezelfde manier van dingen in het Engels vertalen. Het is wel vriendelijk dat ze het voor je proberen bij brochures en informatie die wordt omgeroepen op stations, maar duidelijker wordt het er niet van. "HELPS US!" riep de neushoorn in de dierentuin volgens het bordje naast zijn hok, want die kon waarschijnlijk wél gewoon Engels. Ach, het is wel aandoenlijk en met handen en voeten en een paar basiswoordjes Spaans gaat het nog steeds best aardig, vooral als je je gêne wat opzij weet te zetten. In de apotheek een paar keer op je billen slaan, dan een pijnlijk gezicht trekken en zielig "para bébé" zeggen leidt uiteindelijk ook gewoon tot een tube zalf tegen luieruitslag. (Ik heb weleens gelezen van een Engelsman die in de hardwarestore hier om de hoek eindeloos heeft geprobeerd om een koperen platkopschroef van 10 centimeter na te doen, maar die kwam toch zonder het gewenste artikel thuis. Overigens heeft hij zijn act wel een keer of vier mogen herhalen omdat de winkelier er steeds meer familieleden bij haalde, die er met zijn allen smakelijk om hebben gelachen maar hem nog steeds niet begrepen. Waarschijnlijk hébben ze gewoon geen koperen platkopschroeven van 10 centimeter in Spanje.)

Hoe het nou eigenlijk met ons gaat, vragen steeds meer mensen. Want die interesseert al dat gekeuvel over hilarische DSM-omschrijvingen en Engelsmannen die zichzelf proberen de grond in te boren natuurlijk helemaal niet. Gewoon, even vertellen hoe we ons voelen, wat we doen, en of we al denken dat we weer terug moeten. We voelen ons eigenlijk al behoorlijk thuis en heel tevreden. Maar dat is natuurlijk niet zo moeilijk in een land waar iedereen vriendelijk is (behalve als ze autorijden) en waar het elke dag 30 graden is. Ons eigen huis zijn we al een paar keer gaan bekijken en daar wordt nog steeds hard aan gewerkt. We denken zelf dat oktober niet helemaal haalbaar is, waarschijnlijk is november/december realistischer voor oplevering. Wel hebben we ondertussen via internet een paar van onze toekomstige buren ontmoet, waarmee we dan gezellig speculeren over hoe (en wanneer) het straks gaat worden en foto's uitwisselen. Overigens zat er de laatste keer dat we even zijn gaan kijken zelfs al water in het zwembad! Vond het wat gewaagd om er direct in te springen, maar de kleedhokjes en douches zijn ook al af, dus het had wel gekund.

In ieder geval zitten we dus wel zeker tot het eind van dit jaar zonder huis en zijn we dus weer op zoek gegaan naar een nieuw appartement. Het lag natuurlijk voor de hand om de huur van ons huidige appartement te verlengen, maar onze makelaar is nu echt goed doorgedraaid en heeft in een krankzinnige spiegelredenering de huurprijs niet verlaagd (wat je zou verwachten als je weet dat a. het appartement eigenlijk heel veel gebreken heeft b. het winterseizoen hier altijd heel stil is en c. je huurders het voor lange termijn willen huren), maar juist omhoog geschroefd. Immers, vanwege het stille winterseizoen is het moeilijker om een andere huurder te vinden, en omdat wij nu nog drie maanden willen, loopt hij misschien iemand mis die víer maanden wil. Dus daar moet allemaal voor gecompenseerd. Door ons. Ik vind het allemaal prachtig bedacht, maar we maken graag ruim baan voor al die mensen die staan te springen om hier vier maanden te gaan zitten voor belachelijk veel geld. Een geluk bij een ongeluk trouwens want daardoor zijn we op een ander appartement gestuit hier vlakbij, dat voor minder geld drie keer zo groot is (vanwege een krankzinnig grote serre/balkon) en veel beter verzorgd en onderhouden. Dus eigenlijk valt alles zo wel op zijn plaats. O ja, voor die mensen die nu over die makelaar gaan zeggen "tut tut dat is gewoon de Spaanse mentaliteit en daar moeten jullie aan wennen", dat bureautje is van een onvervalst Brits echtpaar, dat nauwelijks een woord Spaans spreekt.

Over twee weken beginnen hier de scholen. Dat zal betekenen dat Fuengirola een beetje leegloopt, omdat alle Spaanse toeristen dan weer teruggaan naar hun eigen woonplaats, en kunnen we dus eens gaan zien hoe het hier nu echt is. Verder betekent het hopelijk dat Isa ook naar school gaat. Dat is nog even onzeker, want ondanks het goede begin weigert ze opeens om op het potje (met of zonder muziek) te gaan zitten. Dat wordt dus nog even alles uit de kast halen en allerlei manieren verzinnen om haar om te kopen, maar het wordt nu wel heel kort dag en de kans is dus enorm groot dat ze niet direct aan het begin van het schooljaar naar school kan. Dat heeft natuurlijk enorme nadelen voor haar -en mijn- integratie, dus we zullen alles proberen om te zorgen dat ze toch mag (we zullen aanbieden elke twee uur lansg te komen om de luier te verschonen bijvoorbeeld), maar of we dat allemaal uitgelegd krijgen is natuurlijk de vraag. Zodra zij veilig op school zit, heb ik het voornemen om zeker nog geheel 2006 te besteden aan een intensieve taalcursus, zodat ik begin 2007 er goed genoeg in zit om een baantje te gaan zoeken. Er zijn hier genoeg mensen die hier al jaren wonen en werken zonder ooit Spaans te leren, maar dat lijkt me zelf heel onprettig en in hoge mate bijdragen aan een Onmogelijke Wanorde van de Bezorgdheid (maar dan niet van de scheiding hoor, weest gerust). 12 september moeten we ons melden op school, dan weten we dus een beetje hoe het verder gaat de komende maanden. Duimen jullie mee?

Spaanse automobilisten

Een autootje huren is hier ook nog wel een dure grap. Niet vanwege die auto, want dat kost bijna niets, maar omdat je dan gelijk van mega-warenhuis naar mega-warenhuis gaat rijden om allemaal ontbrekende huisraad te kopen. Die airco waar ik vorige keer zo stoer over deed, die hebben we ook alleen maar gekocht omdat die ventilator van 25 euro die we eerst wilden hebben niet op voorraad was. Zo lopen de kosten natuurlijk wel lekker op.

De andere reden dat de kosten oplopen is dat je full insurance wil hebben. Bij de meeste verhuurbedrijven heb je een eigen risico, en als je één keer in Spanje het verkeer hebt gezien dan wil je dat eigen risico direct afkopen. Ik heb weleens in Florence rondgereden met een auto en dat was een indrukwekkende ervaring, maar autorijden in Andalucía is ook erg interessant en je moet elke seconde waakzaam zijn op een scooter van links, een ongeduldige automobilist van rechts of een oud brikkie voor je dat maar 30 km/u kan maar toch per se over de snelweg wil.

Op die snelwegen heb je dus ook te maken met enorme snelheidsverschillen. Dat ligt voornamelijk aan de opritten, want die zijn meestal behoorlijk kort. Niet dat dat veel uitmaakt, want aan het einde van elke oprit staat een dikke streep en een stopbord, zodat je gegarandeerd vanuit stilstand moet invoegen met het verkeer dat tussen de 30 en de 120 kilometer per uur rijdt. Voor de meeste Spanjaarden gaat het invoegen dan ook volgens de volgende procedure:
je stopt
je bekijkt de situatie eens een tijdje
je belt je vrouw en kinderen om te zeggen dat je van ze houdt
je zegt een schietgebedje
je slaat een kruis
je stroopt je mouwen op
je spuugt in je handen
je doet je ogen dicht
je trapt je gaspedaal zo hard mogelijk in en hoopt dat het opkomend verkeer snel genoeg kan remmen om je ertussen te laten.

Als gelukkige die al heelhuids op de snelweg terecht is gekomen, moet je dus ook erg beducht zijn op automobilisten die vanuit stilstand invoegen. Beleefd een baantje opschuiven leidt alleen maar tot meer aarzeling en verbaasde blikken.

De bewegwijzering is ook een verhaal apart. In Nederland zijn we wat verwend met afslagen die lang van te voren worden aangekondigd, en keer op keer herhaald. Als je in Spanje je bestemming aangegeven ziet worden, dien je direct je stuur om te gooien anders ben je mooi langs je afslag gereden.

Maar het is niet alleen maar kommer en kwel. Ik moet de Spanjaarden nageven dat ze áltijd voor je stoppen als je oversteekt op een zebrapad. Steek je ergens anders over, dan speel je met je leven, maar het zebrapad is heilig en (met piepende remmen) komen ze voor je tot stilstand. Niet aarzelen als je eenmaal oversteekt, want heel kort achter je trekken ze weer op en scheuren ze je voorbij. Zo blijft het verkeer nog een klein beetje doorstromen. Want die doorstroming is wel een beetje een probleem. Dat komt vooral door veel dubbelparkeerders en vrachtwagens die gewoon hun wagen midden in een straat zetten en even een bakkie gaan doen bij de bar op de hoek. De Spaanse manier om dat op te lossen is heel veel en hard en boos toeteren, tot de chauffeur -met biertje nog in de hand- geïrriteerd de bar uitkomt en onder veel gemopper en opsteken van middelvingers zijn auto even opzij zet voor de wachtenden. Het is dan gebruikelijk om hem te trakteren op je eigen middelvingers, maar je zult merken dat dat eigenlijk bijna vanzelf gaat als je maar lang genoeg hebt moeten wachten.

Stille nacht

Ik heb nog steeds mijn vragen over de pedagogische waarde van het potje-met-liedje. Isa vandaag met samengeknepen benen en haar handen in haar kruis "mamma, er komt een liedje aan!"

Spaanse mannen

We hebben een airco gekocht. Zo, dat vond ik wel een lekkere zin om te schrijven aan jullie die nu al dagen in de stromende regen en kou zitten. Mijn ouders klagen dat ze de kachel zelfs al aan hebben. Hier is de temperatuur overigens heerlijk gedaald. De 41 graden van de eerste week vond ik als zonaanbidster zelfs wat veel van het goeie, maar nu met een comfortabele 31 is het prima te doen; zeker met behulp van de airco. Het is wel gezellig, zo'n ding in huis. Hij staat 's middags knus te brommen en piept af en toe boos als je per ongeluk de deur open laat staan. Eigenlijk is het net m'n vader ;).

Inmiddels zijn we hier al weer bijna twee weken. Weken waarin we vooral heel veel tijd en energie hebben gestopt in het in orde krijgen van dit appartement. Want hoewel het nog steeds een aardig appartement is, blijkt er enorm veel mee mis. Beide douches kapot, een wasmachine die wel wast maar daarna dagenlang de was gegijzeld houdt, gloednieuwe maar niet werkende ijskast, een onbruikbare kamer omdat die is volgepropt met bankjes en tafeltjes ("ja maar die eigenaar is een marokkaan", probeerde de makelaar nog, "misschien zaten daar zijn vrouwen". Of hij dan een fetisj had voor vrouwen zonder benen, heeft Max geïnformeerd, want de bankjes stonden zo op elkaar gepropt dat alleen dwergen er zouden kunnen zitten), en nog veel meer narigheid die ik gelukkig alweer ben vergeten. Overigens doet onze contactpersoon bij de makelaar enorm haar best om alles voor ons geregeld te krijgen, maar het kost nog steeds veel, heel veel tijd en energie. Jammer om dat te moeten stoppen in een appartement waar we maar een paar maanden zullen zitten. Het goede nieuws is dat ik zojuist mijn was heb terugveroverd en de eerste geslaagde was heb gedraaid, dat er een werkende ijskast is, dat zelfs de douches een soort warm water produceren. We komen er wel.


Het geweldig leuke aan dit appartement is het zwembad, vooral voor Isa een genot. Het bad wordt enorm goed onderhouden, elke ochtend worden er watermonsters genomen om de kwaliteit te controleren en er is constant een badmeester/es aanwezig. Rond een uur of 11 's morgens komen de eerste mensen uit het appartementencomplex. Veelal moeders met kleine kinderen die lekker gaan zitten kletsen terwijl hun kinderen rondspetteren in het poedelbadje. Rond 2 uur 's middags raakt het vrijwel leeg (te warm, tijd voor siësta), maar rond 7 uur 's avonds wordt het opeens ongelofelijk druk met alle vaders die direct uit hun werk hun kinderen onder de arm nemen om uitbundig met ze te spelen. Spaanse mannen zijn dól op hun kinderen, ze aanbidden ze, zijn verliefd op ze, vinden ze het allerbelangrijkste dat er bestaat en laten zich geduldig een keer of 300 in het water duwen omdat het kleine zoontje dat zo geestig vindt. Heerlijk om te zien, maar Max wordt er een beetje treurig van. In Nederland scoorde hij altijd goed omdat hij zo leuk met zijn kinderen omging, en dan kom je in een land waar álle mannen dat doen en je dus helemaal niet bijzonder meer bent. Dat is alvast één punt op het lijstje om terug te verhuizen naar Nederland.

Met mijn Spaans gaat het dankzij het zwembad best aardig. Ik voer vooral gesprekjes met kindertjes en andere moeders. Het handige aan kinderen is dat het ze niet stoort als je een beetje aan het schmieren bent, het voordeel van moeders dat ze het zo leuk vinden over hun kinderen te praten dat het ze niet uitmaakt als ze het drie keer moeten herhalen. Met de vaders valt niet zoveel te praten, die hebben het veel te druk met tikkertje spelen met hun kinderen.

Daklozenbericht

Na een verhuizing from hell (maar geldt dat niet voor alle verhuizingen?) zijn we eerst twee weken gaan ontspannen op een boot waarmee we een soort afscheidstournee door Nederland hebben gemaakt. In de verschillende havens mochten onze vrienden op audiëntie komen, om nog een keertje samen het glas te heffen zonder de stress van allerlei dingen die nog geregeld moesten worden in het oude huis. De resterende stress van het besturen en navigeren van een enorm schip (eerste dag dus al direct een iets te intieme ontmoeting met een steiger) bleek eigenlijk wel heel ontspannend. En het was voor ons allebei een hernieuwde kennismaking met Nederland. Smalle wateren, kleine dorpjes waar echtparen gezellig in identieke regenpakken op identieke fietsen rondrijden, en vooral de wereld van de watersporters waar iedereen altijd behulpzaam is en waar zeer bejaarde havenmeesters met de naam "ome Piet" je vriendelijk beschimpen bij elk teken van zeemansonzekerheid.


Met verbrande schouders en zeebenen vervolgden we ons dakloze bestaan in Duitsland, waar mijn ouders sinds kort naar toe zijn verhuisd om mijn zus met haar enorme kinderschare bij te staan. Het stijve Beieren was even slikken - wie gelooft dat we in een bittere strijd verwikkeld raakten met onze verhuurster over de stand van de vitrages?- maar tijd doorbrengen met Isa's drie nichtjes en het ene neefjes was heel waardevol. We hebben op alle manieren geprobeerd mijn zus en zwager over te halen om er één of twee aan ons mee te geven, maar helaas zagen zij daar niets in.

Toch wel een verademing om uiteindelijk in Spanje aan te komen. We zitten nu in een tijdelijk appartement, in afwachting van de oplevering van ons huis. Het huis zelf is wel al klaar, maar het wordt pas opgeleverd als het hele complex inclusief zwembaden (meervoud ja), tuinen en aanvoerwegen gereed is. Wel zo prettig om niet in een bouwput te hoeven wonen, maar spannend wanneer het nou precies gaat gebeuren. Volgens het contract hebben ze tot november. Het appartement waar we nu zitten is eigenlijk ook wel heel aardig, alleen was het erg slecht onderhouden en vooral heel smerig. De makelaar heeft een schoonmaker en een loodgieter langsgestuurd en stond 's avonds voor de deur met nieuwe lakens, een broodrooster en een waterkoker (blijkbaar de standaarduitrusting in Spanje voor een appartment). Isa vermaakt zich heerlijk in het gemeenschappelijke zwembad en heeft al sjans gehad met diverse 5-jarige Spaanse macho's en reageert daar tot onze afschuw op met een ontzettend gemanieerd gegiechel en nuffige gebaartjes. Dat gaat wel goedkomen met de integratie. Over de inrichting van het appartement later meer. Het is zacht gezegd nogal ludiek, maar inmiddels zijn we aan verschillende requisiten zelfs een beetje aan het hechten. Ik denk dat we Olivier zelfs mee gaan verhuizen, omdat Isa al dagelijks even met hem gaat staan buurten, en haar Spaanse koketterie oefent.


Voor de mensen van de continuïteit: uiteindelijk heb we trouwens toch nog een school toegewezen gekregen voor Isa, dus de zindelijkheidstraining is in volle gang. Sinds de kennismaking met haar nichtjes en neefje in Duitsland plast Isa gelukkig hartstochtelijk op het potje, probeert vaak nog hoopvol een tweede plasje als de reactie op de eerste uitbundig is maar moet dan teleurgesteld melden "lukt niet, kijk zit niets in potje" en dan berustend "geen plasje meer in buik". Het Spaanse potje dat ik van de week als aanmoediging heb gekocht blijkt per ongeluk een model te zijn met muziekje. Vanochtend hebben we beiden verbijsterd staan luisteren naar "stille nacht" als beloning voor het plasje. Rare jongens, die Spanjaarden.

De mañanamentaliteit

Ondanks alle stempels en veelbelovende nietjes dreigt het toch nog mis te gaan met de school. Onze advocaat laat eerst wekenlang niets horen, zodat ik uiteindelijk via mijn mailinglist wat mensen op pad stuur die terugkomen met het treurige nieuws dat we toch geen punten hebben gekregen en dus zijn afgewezen voor de school. In een laatste wanhoopspoging proberen we met terugwerkende kracht een appartement te huren zodat we alsnog kunnen aantonen dat we er best wonen, heel Fuengirola is -onder aanvoering van onze Britse makelaar met pitbull-mentaliteit- voor ons aan het rennen en het draven om een oplossing te vinden, maar uiteindelijk weet één van de advocaten te achterhalen dat het geen zin zal hebben omdat we niet meer achteraf ons adres kunnen wijzigen. De mañanamentaliteit van de Spanjaarden waar we volgens iedereen zo aan zullen moeten wennen is in ieder geval niet doorgedrongen tot het Andalucische provinciebestuur. Regels zijn regels, en deadlines zijn deadlines.

De posterijen hanteren nog wel het beruchte Spaanse kwartiertje. We proberen ons al maanden in te schrijven voor een Spaanse ziektekostenverzekering, maar ook daar zit geen progressie in. Dagelijks bel ik onze advocaat of hij al post voor ons heeft onvangen, maar volgens hem is het geen uitzondering als die doodleuk een maand of drie onderweg is. Uiteindelijk bel ik maar eens met de verzekeraar waar ze inmiddels de wanhoop nabij zijn omdat ze al vier keer hebben geprobeerd een aangetekende brief naar ons te versturen, die echter steeds weer terugkomt omdat er op het kantoor van onze advocaat niemand is om de brief in ontvangst te nemen. Zo langzamerhand begint het vermoeden te dagen dat onze advocaat eigenlijk de enige is die dat Spaanse kwartiertje nog in ere houdt. Zo is het kantoor na de siësta eigenlijk nooit meer te bereiken, en gaan ze opeens doodleuk op vakantie net als wij in een juridische crisis zitten.

Maar verder zijn alle Spanjaarden waar we tot nu toe te maken hebben gehad heel competent. Nu ja, er was ook nog die andere makelaar waar we dat huurappartement mee proberen te regelen en die wekenlang niets liet horen terwijl we enorme haast hadden, maar die was achteraf ook gewoon ontslagen wegens incompetentie en dat pakte voor ons nog gunstig uit ook, want omdat zij in al haar incompetentie had vergeten te vermelden dat de huurprijs exclusief licht en water was, krijgen we dat nu van haar kantoor cadeau. Het is wel waar dat haar baas nu ook al weer wekenlang niets heeft laten horen -ondanks eerder beloften om uiterlijk vorige week te laten weten welke voorzieningen aanwezig zijn in het appartement zodat ik weet wat ik moet inpakken- maar die heeft het vast gewoon druk. Neem ik dan maar aan.

Nee, in Nederland is het tenminste goed geregeld en weet je precies waar je aan toe bent. Het opzeggen van onze telefoonlijnen bij KPN ging gewoon lekker gesmeerd. Een simpel briefje dat we onze twee ISDN-lijnen en twee analoge lijnen (waarvan we er eentje al twee jaar geleden hadden opgezegd, maar die de laatste maanden opeens weer is komen opduiken op de facturen) willen opzeggen per 3 juli. En dan krijg je ook gewoon keurig binnen 5 werkdagen een briefje terug om te bedanken voor de opdracht en de bevestiging dat alle lijnen per 25 juni zullen worden afgesloten. Goed, die vergissing kan iedereen maken. Even een paar telefoontjes en nog wat briefjes. En dan godzijdank de bevestiging weer heel beleefd per post "uw opzegging is op uw verzoek geannuleerd." Hm. Drie brieven en vijf telefoongesprekken later raken we toch wat gefrusteerd. Max hangt inmiddels bijna huilend aan de telefoon met wéér een medewerkster van de klantenservice. "Als je zoiets hoort bij Ook dat nog of leest in de consumentengids is het wel geestig, maar nu het me zelf overkomt vind ik er niets aan" jammert hij. Weer beloftes, nu gaan ze het echt regelen. Waarschijnlijk betalen we abonnementskosten tot 2011, maar dat is het wel waard om nu eindelijk van dat gedonder af te zijn.

Dat het bij UPC niet zo makkelijk zou zijn wisten we al langer. We zijn immers al jaren met ze in conflict over zakelijk internet dat we lang geleden hebben opgezegd, maar waarvan de abonnementskosten nog maandelijks door hun worden geïncasseerd. Af en toe belt er een deurwaarder omdat er nog een rekening van 50 euro blijkt open te staan. Als we laten weten dat we niet van plan zijn die te betalen zegt zo'n deurwaarder dan dreigend dat het dan zal uitlopen op een rechtzaak. We reageren dan opgewekt. We kunnen niet wachten zeggen we, want we krijgen ook nog duizenden euro's van UPC die ze onterecht hebben geïncasseerd. Weet deze meneer misschien al een datum voor de rechtzaak? We zullen het zeker vrij houden in onze agenda. Meestal horen we dan weer een hele tijd niets van zo iemand. Maar nu moesten wij natuurlijk iets van hun. Internet opzeggen. Dat bleek veel makkelijker dan gedacht, al ruim een week voor de verhuizing bleek het internet uitgeschakeld. Een telefoontje met de helpdesk was verhelderend, door een technische fout was ons internet al afgesloten. Een technische fout? Ja, iemand die de datum verkeerd had gelezen. Opnieuw aansluiten leek ze bij UPC niet de moeite. Daar dachten wij anders over -internet is nogal bedrijfskritisch- maar dat zou dan wel drie dagen duren. Na lang zeuren kregen we een dame aan de lijn die beloofde dat het maar één dag zou duren. De volgende dag: géén internet. Weer met de helpdesk bellen en de situatie uitgelegd. Nee meneer, dat duurt een week om weer aan te sluiten. We eisen met de dame te spreken die het in één dag kon aansluiten, die krijgen we niet te spreken maar op magische wijze blijkt opeens onze verbinding toch weer gereactiveerd te zijn.

Afgelopen vrijdag smijt Max triomfantelijk een brief van UPC op mijn toetsenbord. "Geachte meneer/mevrouw, welkom als nieuwe klant bij UPC...." Ik geef het op met ze, de volgende keer dat de deurwaarder belt overleg ik wel over hoe we dit gaan oplossen. Nu we dan toch internet hebben nog maar snel even wat betalingen doen. Onze Spaanse bankrekening bij Banesto blijkt te zijn afgesloten. Porqué? Als u een jaar niets doet met uw rekening wordt hij automatisch afgesloten, mevrouw. Het argument dat we die rekening pas sinds februari hebben leek niet relevant. Waarom we dan geen bericht hebben gehad over deze afsluiting? Ach, dat zal wel naar een verkeerd adres zijn gestuurd zegt ze schouderophalend. Ja, of de post heeft er drie maanden over gedaan, denk ik zelf.

De verhalen over het opzeggen van de postbus, het doorsturen van de post en het regelen van de telefoonbeantwoordservice zal ik jullie besparen. Ik geloof dat we qua zakelijke mentaliteit niet echt hoeven te wennen straks in ons nieuwe land. Of je nu in Spanje of Nederland bent, de mañanamentaliteit omhelzen ze overal. Dat is alvast lekker vertrouwd.

Miffy va a la escuela

Isa's eerste keuze verhaaltje-voor-het-slapen-gaan is momenteel Miffy en la escuela. In het boekje gaat Nijntje -door buitenlanders koppig "Miffy" genoemd- een dagje naar school. Voor onze eigen Miffy blijkt dat een stuk ingewikkelder. Het romantische idee dat we gewoon op een dag bij zo'n school zouden aanbellen met ons telgje aan de hand, ze zijn immers in Spanje met alles zo makkelijk, bleek op zijn zachtst gezegd naïef.

Als verantwoordelijke Amsterdamse yuppen willen we natuurlijk een weldoordachte keuze maken. Dat stuit in Spanje direct op een muur. Letterlijk, want alle scholen in Spanje zijn omgeven door hoge muren en hekken en niemand komt er zomaar in of uit. Toen we illegaal met wat juffen mee naar binnen glipten werden we direct in opgewonden Spaans terecht gewezen door de concierge. Even de school bekijken? Daar doen we hier niet aan mevrouw. Open dagen? Nooit van gehoord.

Dat vraagt dus om een list, waarvan we de techniek bij elke school steeds meer weten te verfijnen. In het daarvoor aangegeven uurtje melden we ons bij het secretariaat om ons kind in te schrijven. Ik stort een enorme stapel papieren op het bureau van de secretaresse en meld opgewekt dat ik mijn kind wil inschrijven maar dat dat de enige zin Spaans is die ik ken. Max gaat in geduldige wacht-houding met Isa in de hal staan. Zegt dan onschuldig "kijk daar Isa!" waarbij hij diep een gang in wijst, heel goed wetend dat Isa daar natuurlijk direct in zal rennen, zodat hij haar wel achterna móet gaan en weet die truc nog vaak genoeg te herhalen om een flink stuk van de school te verkennen. Ondertussen oefen ik zonnig mijn drie woorden Spaans op de steeds wanhopiger worden secretaresse, die echter nog steeds haar inschrijfformulieren niet wil prijsgeven.

De secretaresses van scholen hechten erg aan hun inschrijfformulieren. Om die laatste hobbel te nemen hebben we hulp gekregen van onze makelaar. Op mijn verzoek heeft zij in het Spaans een briefje opgesteld waarop zóu moeten staan uitgelegd dat we ons nog niet in de stad kunnen inschrijven omdat ons huis officieel nog niet bestaat, maar gezien de reacties staat er waarschijnlijk dat we twee gevaarlijke gekken zijn die amok zullen maken tot we papieren krijgen. Als bij magie leidt het briefje altijd direct tot het overhandigen van de formulieren.

We eindigen na de verkenningstocht dus met een flinke stapel formulieren, en met het woordenboek bij de hand weten we te ontcijferen dat: a) we uiterlijk 31 maart ons kind moesten inschrijven, b) inschrijving gebeurt door het inleveren van allerlei ingewikkelde formulieren en officiële documenten waarvan het grootste deel voor ons niet beschikbaar is omdat we nog niet in Spanje wonen, c) de plaatsing geschiedt door een lotingssysteem, waarbij voorkeur wordt gegeven aan kindjes die kunnen bewijzen dat ze uit de buurt komen/gehandicapt zijn/uit een groot gezin komen/een universitaire vooropleiding hebben (hier en daar zijn we niet helemaal zeker van de vertaling), d) als je je kind niet met het 3e jaar ingeschreven weet te krijgen, het vrijwel onmogelijk is om ooit nog een plaats te vinden op een openbare school omdat er eenvoudigweg geen plek meer is.

Het schooltje waar we gezien de ligging van onze woning voor in aanmerking komen, ligt ergens in de bergen. Diep in de bergen. Het lijkt Max onzin om daar te gaan kijken, omdat we er zonder auto toch nooit kunnen komen, maar ik blijf koppig. Het andere dichtsbijzijnde schooltje bevalt me niet en ik hoop nog steeds te stuiten op zo'n idyllisch wit gebouwtjes met oranje daken waar de kinderstemmetjes vrolijk weerklinken in zonnige frisse gangen. Dus bepakt met extra water gaan we op pad. Onder de groene hemel, in de blauwe zon de bergen in. Binnen drie minuten zijn we al verdwaald. En na een uur ronddolen op de bochtige bergweggetjes, waarbij pikhouwelen soms geen overbodige luxe zouden zijn, zijn we er alleen maar meer van overtuigd dat we ons kind hier nooit kunnen brengen. Waar is hier een school in de buurt? Weet ik te vragen aan een kwiek oud dametje dat voorbij loopt. Ze trekt een treurig gezicht, en wuift nog veel verder de bergen in. "Muy lejos" heel ver. We geven het op voor vandaag. De volgende dag huren we een auto'tje en proberen het opnieuw. Met even weinig succes en veel frustratie, wagenziekte en vastlopen op enge ravijntjes en uiteindelijk zelfs het besluit om op te geven, maar dankzij ons koppig doorzettingsvermogen en ware doodsverachting weten we uiteindelijk het schooltje te vinden: Een idyllisch wit gebouwtjes met oranje daken waar de kinderstemmetjes vrolijk weerklinken in zonnige frisse gangen! De juf Engels wordt uit de klas gehaald om als tolk op te treden, en zonder al te veel moeite weten we de formulieren te bemachtigen. Even rondkijken in de buurt, besluiten we. Misschien stopt er een bus in de buurt. We slaan een bocht om, en nog eens, en staan tot onze stomme verbazing op heel bekend terrein. Nog geen tien meter van het treinstationnetje waarvan het treintje twee haltes verder voor onze deur stopt. Op onze versimpelde kaart stond niet aangegeven dat het bergdorp eigenlijk heel simpel te bereiken was vanuit de stad!

Nu alle bezwaren weg zijn, weten we zeker dat dit de school van onze keuze is. Dat treft, want het is ook de school waar we de meeste punten voor krijgen vanwege de plek waar ons huis staat. Ware het niet dat ons huis daar nog niet officiëel staat. Dat mag onze advocaat verder allemaal oplossen. Samen met haar vullen we de formulieren in, en zij voegt een aantal documenten toe waaruit moet gaan blijken dat wij weliswaar nog niet in de buurt wonen, maar dat wel binnenkort gaan doen. Op de laatste dag van onze vakantie wandelen we weer naar de school. (vanuit ons hotel een half uur lopen in plaats van de drie uur die we eerder hadden gebruikt per auto). Allebei onze nette kleren aan, Isa's haren nog eens extra gekamd. Alsof het iets uitmaakt. Vol spanning kijken we hoe de secretaresse onze documenten ontvangt. De brief van de advocaat zegt haar niets, ze mist nog steeds documenten die wij niet kunnen produceren. "Geef haar het briefje van de makelaar" sist Max, en als laatste wanhoopspoging doe ik dat. En weer doet dat briefje zijn magie (wat zou er toch stáán???). De secretaresse knikt, begint driftig al onze papieren te stempelen en bevestigt het daarna vinnig aan elkaar met de nietmachine. Wij mogen gaan. Begin april horen we of we zijn aangenomen. Op de terugweg halen we toch wel opgelucht adem. "Die stempels vond ik wel bevredigend" beken ik Max, "dat was vast een goed teken". Max zelf geeft toe dat hij vooral erg opgetogen raakte van het nietje. "Dan kan het volgens mij niet meer misgaan." Of het nu aan het nietje ligt, of aan de stempels, we hebben goede hoop. Isa va a la escuela. Nu maar eens op zoek naar "Nijntje gaat op het potje", want het schijnt dat je in Spanje van school gestuurd wordt als je meer dan drie keer in je broek hebt gepoept. Maar het kan ook zijn dat daar de vertaling weer iets te vrij is geweest.

Hoe ver het roer gaat...

Als je gaat emigreren moet je natuurlijk je hele leven met een goeie klap omgooien. Geitenhoeden op een heuvel ergens in het binnenland met in de wijde omtrek slecht drie buurmannen (die -zoals Max graag zegt- gezamelijk niet meer dan zes tanden hebben). Een wijngaard overnemen en zelf onze eigen druiven aanstampen en wijn bottelen. Of een oude villa kopen om met veel liefde en inspiratie te verbouwen tot een stijlvol hotel. Voor dat laatste plan lopen wij zelf het meeste warm. Een hotel voor de upperclass, de intellectueel. Met mooi ruime, esthetische kamers, regelmatig kamerconcerten en lezingen en een goed ingerichte bibliotheek. Met personeel dat weet waar je moet zijn voor ècht lekker eten, of originele niet-toeristische bezienswaardigheden. Een droomhotel ging het worden, we zouden er zelf wel op vakantie willen.

Nu wil het toeval van de tijdgeest dat er blijkbaar enorm veel mensen rondlopen met dit soort ideeën. Alleen in de U.K. zijn dat er al genoeg om ettelijke televisie-series mee te vullen. Series die wij met relieuze toewijding volgen om te zien hoe het anderen vergaat en wat de valkuilen zijn. Welnu, die valkuilen blijken bijvoorbeeld dat je als stadmens niet op een berg moet willen zitten geitenhoeden. Dat is misschien een half jaartje leuk, en die buurman met drie tanden is misschien nog iets langer geestig, maar nog binnen het jaar vlieg je gillend tegen de muren van je blokhut op en wil je weer terug naar de beschaving. Gewone winkels waar je voorgesneden sla kunt kopen, waar je mensen kunt ontmoeten die gewoon een keer per jaar naar de tandarts gaan. Trouwens, geiten stinken ook nog eens verschrikkelijk.

Maar ons classy hotel dan, daar zit toch wel toekomst in? Ruim 90% van de emigranten uit de televisieseries hebben hun hoop gevestigd op het toerisme. Ze gaan weg uit de U.K. omdat ze het gejaagde leven van hard werken en weinig tijd voor elkaar willen ontvluchten. Ze willen weer genieten van het leven en van hun gezin. Ze kopen een ruïne, schrapen hun spaargeld bij elkaar voor de verbouwing, en daar begint de ellende. De vergunningen zijn nooit in orde en de bureaucratische molen draait veel te langzaam, de plaatselijke arbeidsmoraal strookt niet met hun verwachtingen, het budget is te laag, de tijd is te kort, de funderingen deugen niet, de telefoon wordt nooit aangesloten, kortom: Murphy kijkt homerisch lachend mee over de schouder van alle emigranten.

En àls ze dan uiteindelijk -na zich diep in de schulden gestoken te hebben- de tent een jaar te laat open hebben en er komen wat klanten, dan begint het pas goed. Zij staat om zes uur op om het ontbijt klaar te maken. Hij rijdt de hele dag heen en weer met zijn gasten van en naar het vliegveld, de dierentuin of de skilift. Zij zweet boven een mislukte stoofpot, boent de w.c.'s, maakt de bedden op en valt om negen uur 's avonds uitgeput in bed terwijl hij nog tot diep in de nacht drankjes schenkt en afwast. Met holle ogen zuchten ze in de camera dat ze nooit gelukkiger zijn geweest. Ik herhaal nog maar even: ze gingen weg uit de UK omdat ze het gejaagde leven van hard werken en weinig tijd voor elkaar willen ontvluchten.

We leren veel van die series. Geen geitenhoeden. Geen druiven kweken. Geen ruïne verbouwen met te weinig budget en te weinig kennis van de mores daar. Geen horeca-gelegenheid waar je dag en nacht voor in de weer moet zijn. We beginnen heel saai en veilig. In een nieuwbouwhuis, in een toeristenstad met een grote expatgemeenschap en dus genoeg mogelijkheden om een betaalde baan te vinden. En vanuit daar gaan we dan wel op zoek naar die oude villa met een wijngaard in de tuin. Vooruit, misschien wil ik tegen die tijd ook wel een geitje...

Ludieke details

Eén van de redenen dat we verliefd raakten op het huis, is vanwege de kunstzinnige details en smaakvolle afwerking (ik klink als een makelaarsfolder! wat op zich niet zo slecht is omdat ik nog een tekst moet schrijven voor de verkoop van ons Amsterdamse huis, maar ik hoop wel dat het weer overgaat). Een mooi voorbeeld daarvan is dit trappenhuis. De architect heeft het voor elkaar gekregen een modern gebouw neer te zetten, dat toch de sfeer van de oude andalucische bouw uitstraalt (alweer zo'n nare makelaarszin! ik stop ermee voor vandaag)

A room with a view

Een paar plaatjes vanuit de bouwput. Het uitzicht vanaf de voorkant, en het uitzicht vanaf de zijkant. Ik heb nog veel meer foto's, maar de techniek achter dit blog ontgaat met nog een beetje, dus voorlopig krijg ik ondanks veel stoeien niet meer dan twee plaatjes keurig in een blogje. Jullie zullen het er even mee moeten doen. En ach, waarschijnlijk is het voor ons toch veel interessanter dan voor jullie...










Het uitzicht vanaf de voorkant van ons terras. De zee ligt op zeven minuten lopen op de heenweg, en tien minuten op de terugweg (want bergop).














Het uitzicht vanaf het zijterras. Een stukje mystieke mistige bergen. Mochten we de zee ooit zat worden.

Dromen

Waarom we in het allertreurigste restaurant van de allertreurigste badplaats van Turkije opeens geïnspireerd raakten om naar Spanje te emigreren zal altijd wel een raadsel blijven. Misschien dat die troosteloze omgeving het laatste duwtje was dat de balans deed omslaan van 'home sweet home' naar 'nothing to lose'. Alanya in het voorseizoen is geen aanrader. Maar het was daar dat we besloten om ooit, in de niet al te verre toekomst, ons leven om te gooien en het te gaan proberen in een mediterraan land.

De redenen? Omdat Max wel een beetje uitgeblust was na 12 jaar een eigen bedrijf draaien en een op de klippen gelopen huwelijk en toe was aan een verse start met een jonge meid in een andere wereld. De jonge meid was al geregeld -ik namelijk, maar ik hoop dat die toevoeging overbodig was- nu nog de andere wereld. En ik? Ik verlangde mijn hele leven al naar de zon. Op een metafysisch niveau denk ik dat ik altijd heb ingezet op de tropen. Vlak voordat ik verwekt werd, kreeg mijn vader een aanbod om in Djakarta te gaan werken. Mijn ouders hadden al bijna besloten het aanbod aan te nemen, maar bliezen het op het allerlaatste moment af omdat mijn moeder zwanger bleek van mij. Bummer. Als je de antroposofen moet geloven -en dat doet mijn moeder- kiest een kind zelf de ouders. Ik had natuurlijk mijn ouders uitgekozen vanwege dat voorgenomen vertrek naar Indië, maar ironisch genoeg was ik juist de reden dat dat vertrek niet doorging. Zoals mijn broer zou zeggen: daar was ik toch verdraaid lelijk mee in de aap gelogeerd.

Maar daar in dat schelverlichte restaurant besloten we tot een herkansing. Max voor een nieuw leven, ik voor de warmte. Natuurlijk weet je dat als je je zoiets voorneemt, het er nooit van komt. De praktische dingen in het leven zullen altijd in de weg blijven staan. De tienerzoon van Max die bij ons woonde, geld, werk, het bedrijf. Maar alleen maar samen dromen is ook al een prachtige toevoeging aan je leven.

De vakanties daarna worden er in ieder geval een stuk leuker van. In elke plaats wandelen we rond alsof we daar misschien wel zullen gaan wonen. Fantaserend wat we daar zullen gaan doen, welk huis we wel zouden willen kopen. We turen urenlang in de etalages bij makelaars, lopen kilometers om zodat we een huis kunnen bekijken dat te koop staat. En reizen daarna weer tevreden terug naar Amsterdam waar we eigenlijk ook wel heel gelukkig zijn.

Ook in Fuengirola spreken we met makelaars en bekijken we huizen. We spreken expats over het leven daar en de mogelijkheden om werk te krijgen. We onderzoeken het klimaat. We laten ons ompraten om te gaan kijken naar een nog niet voltooid nieuwbouwproject. Het is de laatste dag van de vakantie. Lacherig drinken we vooraf een wijntje op het terras van de vakantiebungalow. "Lekker veel drinken" zegt Max, "dan vinden we het zo mooi dat we het kopen". We voelen ons wat schuldig dat we de makelaar belazeren, we zijn immers helemaal niet serieus. Voorlopig zit het emigreren er voor ons toch nog niet in, maar we spelen onze rol met overgave.

Op de terugweg naar ons vakantiebungalow zitten we achterin de auto van de makelaar zwijgend naast elkaar. Tijdens het avondeten zegt Max kleintjes dat hij niet had verwacht dat het zó'n mooi huis zou zijn. Ik knik vertwijfeld. We zwijgen weer verder. We rekenen. We proberen rationeel te zijn. De volgende ochtend vroeg vliegen we terug naar Amsterdam. Twee dagen later faxen we het voorlopige koopcontract naar Spanje. De bouw van het huis zal nog een jaar duren, maar het nieuwe leven is vanaf die dag begonnen: we gaan het doen, we gaan het ècht doen, we gaan onze droom najagen. We gaan naar Spanje!