De feestdagen weer heelhuids doorgekomen. Wat zeg ik: meer dan heelhuids, want het is in dit klimaat toch wel heel anders feestvieren dan in Nederland. De jaarwisseling hebben we tussen de Spanjaarden doorgebracht op het stadsplein, waar iedereen met flessen champagne kwam aangesjouwd. Ook wij hebben broederlijk onze fles champagne gedeeld met een paar Spanjaarden. Verder veel muziek, veel vrolijkheid, veel saamhorigheid.De kerstviering van Isa op school was ook heel hele belevenis. Gekleed in kerstmanpak met mexicaanse sombrero op dansten de driejarigen hun kerstdansje. Veel chaos, maar vooral erg aandoenlijk. En dat verwerven van dat kostuum was nog een hele klus. Waar vind je in godsnaam een sombrero in een kindermaatje? Voelde me al compleet mislukt als Spaanse moeder dat het met zoveel moeite kostte, maar toen ik er eindelijk eentje had bemachtigd werd ik bestormd door alle andere ouders die wilden weten wáár ik dat ding toch vandaan had. Die hadden zich ook al wekenlang rotgezocht. Dat was dus goed scoren bij de andere moeders.
Inmiddels is het hier gewoon weer doodleuk zomer aan het worden. Terwijl we op internet en de radio de vreselijkste berichten vernemen over noodweer, onmenselijke stormen, omgewaaide hijskranen, lopen wij te zweten in de zon en kan ik alweer met blote benen over straat. Goed geïntegreerd als we zijn, dragen we net als de Spanjaarden nog dikke vesten en lange broeken, maar de Engelse toeristen liggen alweer gewoon in bikini op het strand te bakken.
Qua integratie gaat het sowieso de goede kant op. Regelmatig worden we op straat begroet door deze of gene, en de plaatselijke middenstand hoeft al niet eens meer mijn identiteitsbewijs te zien als ik met creditcard betaal. Ze kennen mijn gezicht nu wel. Als integratie-hoogtepunt heb ik vandaag in mijn beste Spaans bij Isa in de klas mogen vertellen over Nederland. Vooral met het verhaal over onze kattenluiken scoorde ik goed.
Nog twee weken en dan is mijn cursus Spaans afgelopen. Dan zou ik dus officieel op intermedio niveau Spaans moeten kunnen spreken. Wel, de grammatica heb ik helemaal onder de knie, maar het verstaan van dat enorme accent dat ze hier spreken (een soort tukkers voor Spanjaarden) is nog wel moeilijk. Veel oefenen, veel kletsen met de andere ouders op school. In het kader van de taalbloopers wenste een medestudent iedereen in haar omgeving opgewekt "feliz ano nuevo", en bleek daarmee haar gehele vriendenkring een gelukkige nieuwe anus toe te wensen. Ach, het kwam uit een goed hart en dat konden die Spanjaarden allemaal wel waarderen. Jullie daar in winderig Nederland ook allemaal een hele gelukkige nieuwe anus toegewenst.
P.S. In de loterij trouwens toch nog €120 euro gewonnen. Voelde wel een beetje als een soort welkomspresentje.
