Toverkabouters

De laatste drie dagen staat ons leven in het teken van de zoektocht naar de toverkabouters. Overal zijn we al geweest. El Corte Inglés (een soort equivalent van de Bijenkorf) zou ze moeten hebben, maar daar waren ze uitverkocht. Er was het afgelopen weekend een run geweest op de toverkabouters blijkbaar. Andere winkels hadden wel toverkabouters, maar dan net de verkeerde. We moeten namelijk de blauwe hebben is ons verteld, en tot dusver hebben we alleen de groene en de oranje gevonden. Daar kunnen we natuurlijk niets mee. Bij Alta Nova zouden ze het wél hebben verzekerde iedereen ons. We hebben een uur in de rij gestaan, maar helaas ook daar uitverkocht. Misschien krijgen ze ze vrijdag weer binnen. Tot we ze plotseling in een winkel aantroffen. Daar lagen ze, naast elkaar op de plank. Alle drie. "blauwe toverkabouters graag" zeiden we tegen de winkelier, maar die schudde zijn hoofd "uitverkocht", en ging daarna een andere klant helpen. Wanhopig zijn aandacht gezocht en druk gewezen op de plank "daar liggen ze meneer". "Nee, dat zijn niet de blauwe." We kregen ze niet. Zijn we dan kleurenblind? Onze toverkabouters liggen ergens op ons te wachten, we moeten alleen nog een list zien te verzinnen om ze te bemachtigen.

We zijn alvast verhuisd naar het nieuwe appartement en dat bevalt goed. Zeeën van ruimte, spullen die het gewoon doen en vooral: schoon! Eindelijk douchen zonder het gevoel te hebben er nog viezer van te worden in plaats van schoner. Eindelijk spullen durven aan te raken van de huiseigenaar zonder dat je daarna direct de behoefte hebt om te gaan douchen (wat dan dus niet werkt). Dagelijks lopen we even langs het oude huis twee blokken verderop en sjouwen wat spullen mee hierheen, in de hoop aan het eind van de maand alles naar het nieuwe appartement te hebben overgeheveld. Het meest charmante van dit huis is de enorme serre die de gehele hoek van het appartement beslaat. Isa kan er leren fietsen, zo groot is het. Vanaf één kant kijken we uit op het gemeentelijke voetbalveld. Onze eigen skybox waar elke avond veel te zien en te horen is. Zelfs de trainingen gaan met enorm veel hartstocht en inzet, waardoor alles leuk is om te bekijken. Maar bij wedstrijden gaat het helemáál los. Het handjevol publiek dat er zit weet meer lawaai te produceren dan ons hele oude buurtje in Amsterdam bij een wedstrijd van het Nederlands elftal. Als het thuisteam de middenstip passeert is het lawaai werkelijk oorverdovend, maar ook de supporters van de bezoekende club (kortweg "zullie") laten zich luid en duidelijk horen. Alle negen.

Qua integratie zijn we ook flink gevorderd, want we hebben nu officieel een dochter die naar een Spaanse publieke school gaat. Jawel, het is gelukt. Men had mij al verzekerd dat de luier geen probleem was. Ik word gewoon gebeld als hij verschoond moet worden, en kan dan komen aandraven om het vieze werkje op te knappen. Zo regelen ze dat hier. Maar wonder boven wonder voelde Isa aan wat er moest gebeuren, en weigerde precies één dag voordat we ons op school moesten melden om nog een luier te dragen. Dat betekent 364 keer op een dag met haar naar de w.c., maar de luier is dus op het nippertje verleden tijd.

Afgelopen vrijdag mochten we ons melden in de aula van de school. Samen met 74 andere driejarigen en hun ouders. Onze grootste angst was dat er van de inschrijving niets terecht was gekomen. Dat was immers geregeld door onze niet al te competente advocaat. Groot was onze opluchting dus toen Isa op een lijstje bleek te staan van mensen die iets verkeerd hadden ingevuld. Ze wisten dus van haar bestaan! Verder konden we weinig volgen van alles wat er werd verteld. Voor het eerst dacht ik zelf (zoals Max al zo vaak) "mijn god, waar zijn we eigenlijk aan begonnen, hoe kan dit ooit goedkomen?" Tot een van de vier juffen begon te praten, en wel op zo'n manier en met zoveel mimiek dat zelfs wij het een beetje konden volgen. Die juf sloten wij direct in ons hart, en gelukkig bleek zij ook de nieuwe juf van Isa te zijn. Met haar mochten we mee naar het -ontzettend schattige- klaslokaaltje, waar nogmaals een onverstaanbare uitleg kwam. Inmiddels was de paniek wel gezakt. Ik nam me voor direct aan het eind van de bijeenkomst naar de juf te stappen en om een uitleg te vragen, maar dat bleek niet nodig. Plotseling stapte een kwieke meneer binnen die zich direct bij mij meldde en vroeg of ik iets had begrepen van alles wat er werd gezegd. Nee dus. Dit bleek de leraar "Spaans voor anderstaligen" te zijn, die speciaal kwam opdraven om ons bij te staan. In een paar minuten wist hij de belangrijke punten samen te vatten. Heel vriendelijk dat de school dit zelf voor ons had geregeld en ook heel geruststellend dat het dus ook wel in de toekomst goed zal komen. Hoewel een tolk nauwelijks nodig blijkt bij onze juf, want die praat zó duidelijk dat we haar nog steeds redelijk goed kunnen begrijpen.

Het allerliefste detail, en zo tekenend voor de Spaanse mentaliteit naar kinderen toe, was dat we een brief kregen met wat informatie over de eerste weken. Dat was opgesteld in de vorm van een brief van Isa aan ons. "Lieve pappa en mamma, dit is een belangrijke dag voor me. Vanaf vandaag ga ik naar school. Jullie zullen moeten leren om me los te laten en te vertrouwen op mijn juffen en meesters. Het kan zijn dat ik weer wat meer in mijn broek ga plassen of wat lastiger word maar dat is niet erg, dat hoort er gewoon bij en gaat vanzelf weer over. Het kan zijn dat ik ga huilen als je me naar school brengt, maar ook dat hoort erbij en waarschijnlijk stop ik er mee zodra je weg bent. Ik ga een hoop nieuwe dingen leren, dat doe ik zonder jullie en dat is voor jullie misschien gek, maar het is voor mij een belangrijke stap om zelfstandig te worden, etc.". Een hele liefdevolle manier om te zeggen "bemoei je niet met wat we hier op school doen", maar wel met veel liefde. Zoals alles op de school. De twee congièrges die nu al alle kinderen bij naam kennen, ze knuffelen en bekijken alsof ze ze zelf verwekt hebben, de kapstokjes waar ieder kind een eigen haakje met een fotootje erboven heeft, de interesse die vooral uitgaat naar de kinderen en niet naar de ouders.

Isa is nu drie dagen naar school geweest -twee uurtjes per dag, omdat ze nog in de "wenweken" zit- en komt vol enthousiaste verhalen terug. Volgens juf Merche sprak ze de eerste dagen niet maar deed alles met gebarentaal omdat ze doorhad dat de juf te dom was om haar te verstaan, maar vandaag bleek ze haar eerste spaanse woordje gesproken te hebben ("juf"). Verder doet ze enthousiast mee met dansen en klappen en spelen en gaat volgens de berichten zelfs zelfstandig met een vriendje naar de w.c. (als dat maar goed gaat met die macho spanjaarden...) Na een beetje huilen de eerste dag, zwaait ze me nu vol vertrouwen uit als ik haar wegbreng. Qua integratie loopt Isa mijlenver op ons voor!
Morgen gaan we weer op zoek naar de toverkabouters. "Duendes Magicos", het werkboek dat ze gaat gebruiken het komende jaar. Ik zou er dolgraag bij zijn als alle driejarigen hun werkboek tevoorschijn halen en daar braaf in gaan tekenen. Ik weet niet of je ooit een clubje driejarigen hebt gezien, maar daar zit meestal weinig dicipline is. Hoewel ik net op het voetbalveld keek en daar een paar héle kleine jongetjes keurig op een rijtje zag staan met hun voetballetje voor zich. Dus wie weet krijgen ze het in Spanje wèl voor elkaar.

de Wanorde van de Bezorgdheid van de scheiding

De afgelopen twee weken hebben we met onze Nederlandse logees op een enorm hectische manier de toerist uitgehangen. Alle badplaatsen uit de buurt en nog wat andere toeristische afstreep-items hebben we inmiddels achter de kiezen en we weten nu ook precies waar bijvoorbeeld waar je in elke stad moet zijn voor merkkleding. Om maar een zijstraat te noemen. Vandaar dat ik even niet de fut heb gehad om hier weer wat updates te posten.

In een totaal ongerelateerd onderwerp (maar daar zijn weblogs voor, toch? dat je van de hak op de tak mag) stuitte ik van de week op de omschrijving van straatvrees volgens DSM IV. Nu meen ik dat de DSM een Nederlands maaksel is, maar daar zal ik wel naast zitten want hier is wel een hele beroerde vertaalmachine aan het werk geweest. Taalliefhebbers onder ons zullen dit linkje zeker kunnen waarderen, Max en ik hebben er ook een vrolijke avond mee beleefd. Let ook vooral op het detail onderaan "dit document kan niet geprint worden" en daaronder de link "print dit document". Dat is waarschijnlijk allemaal vanwege de Wanorde van de Vreselijke Misleiding, maar je moet er toch wel even van met je ogen knipperen.

Hier in Spanje hebben ze een beetje dezelfde manier van dingen in het Engels vertalen. Het is wel vriendelijk dat ze het voor je proberen bij brochures en informatie die wordt omgeroepen op stations, maar duidelijker wordt het er niet van. "HELPS US!" riep de neushoorn in de dierentuin volgens het bordje naast zijn hok, want die kon waarschijnlijk wél gewoon Engels. Ach, het is wel aandoenlijk en met handen en voeten en een paar basiswoordjes Spaans gaat het nog steeds best aardig, vooral als je je gêne wat opzij weet te zetten. In de apotheek een paar keer op je billen slaan, dan een pijnlijk gezicht trekken en zielig "para bébé" zeggen leidt uiteindelijk ook gewoon tot een tube zalf tegen luieruitslag. (Ik heb weleens gelezen van een Engelsman die in de hardwarestore hier om de hoek eindeloos heeft geprobeerd om een koperen platkopschroef van 10 centimeter na te doen, maar die kwam toch zonder het gewenste artikel thuis. Overigens heeft hij zijn act wel een keer of vier mogen herhalen omdat de winkelier er steeds meer familieleden bij haalde, die er met zijn allen smakelijk om hebben gelachen maar hem nog steeds niet begrepen. Waarschijnlijk hébben ze gewoon geen koperen platkopschroeven van 10 centimeter in Spanje.)

Hoe het nou eigenlijk met ons gaat, vragen steeds meer mensen. Want die interesseert al dat gekeuvel over hilarische DSM-omschrijvingen en Engelsmannen die zichzelf proberen de grond in te boren natuurlijk helemaal niet. Gewoon, even vertellen hoe we ons voelen, wat we doen, en of we al denken dat we weer terug moeten. We voelen ons eigenlijk al behoorlijk thuis en heel tevreden. Maar dat is natuurlijk niet zo moeilijk in een land waar iedereen vriendelijk is (behalve als ze autorijden) en waar het elke dag 30 graden is. Ons eigen huis zijn we al een paar keer gaan bekijken en daar wordt nog steeds hard aan gewerkt. We denken zelf dat oktober niet helemaal haalbaar is, waarschijnlijk is november/december realistischer voor oplevering. Wel hebben we ondertussen via internet een paar van onze toekomstige buren ontmoet, waarmee we dan gezellig speculeren over hoe (en wanneer) het straks gaat worden en foto's uitwisselen. Overigens zat er de laatste keer dat we even zijn gaan kijken zelfs al water in het zwembad! Vond het wat gewaagd om er direct in te springen, maar de kleedhokjes en douches zijn ook al af, dus het had wel gekund.

In ieder geval zitten we dus wel zeker tot het eind van dit jaar zonder huis en zijn we dus weer op zoek gegaan naar een nieuw appartement. Het lag natuurlijk voor de hand om de huur van ons huidige appartement te verlengen, maar onze makelaar is nu echt goed doorgedraaid en heeft in een krankzinnige spiegelredenering de huurprijs niet verlaagd (wat je zou verwachten als je weet dat a. het appartement eigenlijk heel veel gebreken heeft b. het winterseizoen hier altijd heel stil is en c. je huurders het voor lange termijn willen huren), maar juist omhoog geschroefd. Immers, vanwege het stille winterseizoen is het moeilijker om een andere huurder te vinden, en omdat wij nu nog drie maanden willen, loopt hij misschien iemand mis die víer maanden wil. Dus daar moet allemaal voor gecompenseerd. Door ons. Ik vind het allemaal prachtig bedacht, maar we maken graag ruim baan voor al die mensen die staan te springen om hier vier maanden te gaan zitten voor belachelijk veel geld. Een geluk bij een ongeluk trouwens want daardoor zijn we op een ander appartement gestuit hier vlakbij, dat voor minder geld drie keer zo groot is (vanwege een krankzinnig grote serre/balkon) en veel beter verzorgd en onderhouden. Dus eigenlijk valt alles zo wel op zijn plaats. O ja, voor die mensen die nu over die makelaar gaan zeggen "tut tut dat is gewoon de Spaanse mentaliteit en daar moeten jullie aan wennen", dat bureautje is van een onvervalst Brits echtpaar, dat nauwelijks een woord Spaans spreekt.

Over twee weken beginnen hier de scholen. Dat zal betekenen dat Fuengirola een beetje leegloopt, omdat alle Spaanse toeristen dan weer teruggaan naar hun eigen woonplaats, en kunnen we dus eens gaan zien hoe het hier nu echt is. Verder betekent het hopelijk dat Isa ook naar school gaat. Dat is nog even onzeker, want ondanks het goede begin weigert ze opeens om op het potje (met of zonder muziek) te gaan zitten. Dat wordt dus nog even alles uit de kast halen en allerlei manieren verzinnen om haar om te kopen, maar het wordt nu wel heel kort dag en de kans is dus enorm groot dat ze niet direct aan het begin van het schooljaar naar school kan. Dat heeft natuurlijk enorme nadelen voor haar -en mijn- integratie, dus we zullen alles proberen om te zorgen dat ze toch mag (we zullen aanbieden elke twee uur lansg te komen om de luier te verschonen bijvoorbeeld), maar of we dat allemaal uitgelegd krijgen is natuurlijk de vraag. Zodra zij veilig op school zit, heb ik het voornemen om zeker nog geheel 2006 te besteden aan een intensieve taalcursus, zodat ik begin 2007 er goed genoeg in zit om een baantje te gaan zoeken. Er zijn hier genoeg mensen die hier al jaren wonen en werken zonder ooit Spaans te leren, maar dat lijkt me zelf heel onprettig en in hoge mate bijdragen aan een Onmogelijke Wanorde van de Bezorgdheid (maar dan niet van de scheiding hoor, weest gerust). 12 september moeten we ons melden op school, dan weten we dus een beetje hoe het verder gaat de komende maanden. Duimen jullie mee?