Als je gaat emigreren moet je natuurlijk je hele leven met een goeie klap omgooien. Geitenhoeden op een heuvel ergens in het binnenland met in de wijde omtrek slecht drie buurmannen (die -zoals Max graag zegt- gezamelijk niet meer dan zes tanden hebben). Een wijngaard overnemen en zelf onze eigen druiven aanstampen en wijn bottelen. Of een oude villa kopen om met veel liefde en inspiratie te verbouwen tot een stijlvol hotel. Voor dat laatste plan lopen wij zelf het meeste warm. Een hotel voor de upperclass, de intellectueel. Met mooi ruime, esthetische kamers, regelmatig kamerconcerten en lezingen en een goed ingerichte bibliotheek. Met personeel dat weet waar je moet zijn voor ècht lekker eten, of originele niet-toeristische bezienswaardigheden. Een droomhotel ging het worden, we zouden er zelf wel op vakantie willen.
Nu wil het toeval van de tijdgeest dat er blijkbaar enorm veel mensen rondlopen met dit soort ideeën. Alleen in de U.K. zijn dat er al genoeg om ettelijke televisie-series mee te vullen. Series die wij met relieuze toewijding volgen om te zien hoe het anderen vergaat en wat de valkuilen zijn. Welnu, die valkuilen blijken bijvoorbeeld dat je als stadmens niet op een berg moet willen zitten geitenhoeden. Dat is misschien een half jaartje leuk, en die buurman met drie tanden is misschien nog iets langer geestig, maar nog binnen het jaar vlieg je gillend tegen de muren van je blokhut op en wil je weer terug naar de beschaving. Gewone winkels waar je voorgesneden sla kunt kopen, waar je mensen kunt ontmoeten die gewoon een keer per jaar naar de tandarts gaan. Trouwens, geiten stinken ook nog eens verschrikkelijk.
Maar ons classy hotel dan, daar zit toch wel toekomst in? Ruim 90% van de emigranten uit de televisieseries hebben hun hoop gevestigd op het toerisme. Ze gaan weg uit de U.K. omdat ze het gejaagde leven van hard werken en weinig tijd voor elkaar willen ontvluchten. Ze willen weer genieten van het leven en van hun gezin. Ze kopen een ruïne, schrapen hun spaargeld bij elkaar voor de verbouwing, en daar begint de ellende. De vergunningen zijn nooit in orde en de bureaucratische molen draait veel te langzaam, de plaatselijke arbeidsmoraal strookt niet met hun verwachtingen, het budget is te laag, de tijd is te kort, de funderingen deugen niet, de telefoon wordt nooit aangesloten, kortom: Murphy kijkt homerisch lachend mee over de schouder van alle emigranten.
En àls ze dan uiteindelijk -na zich diep in de schulden gestoken te hebben- de tent een jaar te laat open hebben en er komen wat klanten, dan begint het pas goed. Zij staat om zes uur op om het ontbijt klaar te maken. Hij rijdt de hele dag heen en weer met zijn gasten van en naar het vliegveld, de dierentuin of de skilift. Zij zweet boven een mislukte stoofpot, boent de w.c.'s, maakt de bedden op en valt om negen uur 's avonds uitgeput in bed terwijl hij nog tot diep in de nacht drankjes schenkt en afwast. Met holle ogen zuchten ze in de camera dat ze nooit gelukkiger zijn geweest. Ik herhaal nog maar even: ze gingen weg uit de UK omdat ze het gejaagde leven van hard werken en weinig tijd voor elkaar willen ontvluchten.
We leren veel van die series. Geen geitenhoeden. Geen druiven kweken. Geen ruïne verbouwen met te weinig budget en te weinig kennis van de mores daar. Geen horeca-gelegenheid waar je dag en nacht voor in de weer moet zijn. We beginnen heel saai en veilig. In een nieuwbouwhuis, in een toeristenstad met een grote expatgemeenschap en dus genoeg mogelijkheden om een betaalde baan te vinden. En vanuit daar gaan we dan wel op zoek naar die oude villa met een wijngaard in de tuin. Vooruit, misschien wil ik tegen die tijd ook wel een geitje...
dinsdag, januari 24, 2006
zondag, januari 22, 2006
Ludieke details
Eén van de redenen dat we verliefd raakten op het huis, is vanwege de kunstzinnige details en smaakvolle afwerking (ik klink als een makelaarsfolder! wat op zich niet zo slecht is omdat ik nog een tekst moet schrijven voor de verkoop van ons Amsterdamse huis, maar ik hoop wel dat het weer overgaat). Een mooi voorbeeld daarvan is dit trappenhuis. De architect heeft het voor elkaar gekregen een modern gebouw neer te zetten, dat toch de sfeer van de oude andalucische bouw uitstraalt (alweer zo'n nare makelaarszin! ik stop ermee voor vandaag)A room with a view
Een paar plaatjes vanuit de bouwput. Het uitzicht vanaf de voorkant, en het uitzicht vanaf de zijkant. Ik heb nog veel meer foto's, maar de techniek achter dit blog ontgaat met nog een beetje, dus voorlopig krijg ik ondanks veel stoeien niet meer dan twee plaatjes keurig in een blogje. Jullie zullen het er even mee moeten doen. En ach, waarschijnlijk is het voor ons toch veel interessanter dan voor jullie...
Het uitzicht vanaf de voorkant van ons terras. De zee ligt op zeven minuten lopen op de heenweg, en tien minuten op de terugweg (want bergop).
Het uitzicht vanaf het zijterras. Een stukje mystieke mistige bergen. Mochten we de zee ooit zat worden.
Het uitzicht vanaf de voorkant van ons terras. De zee ligt op zeven minuten lopen op de heenweg, en tien minuten op de terugweg (want bergop).
Het uitzicht vanaf het zijterras. Een stukje mystieke mistige bergen. Mochten we de zee ooit zat worden.
Dromen
Waarom we in het allertreurigste restaurant van de allertreurigste badplaats van Turkije opeens geïnspireerd raakten om naar Spanje te emigreren zal altijd wel een raadsel blijven. Misschien dat die troosteloze omgeving het laatste duwtje was dat de balans deed omslaan van 'home sweet home' naar 'nothing to lose'. Alanya in het voorseizoen is geen aanrader. Maar het was daar dat we besloten om ooit, in de niet al te verre toekomst, ons leven om te gooien en het te gaan proberen in een mediterraan land.
De redenen? Omdat Max wel een beetje uitgeblust was na 12 jaar een eigen bedrijf draaien en een op de klippen gelopen huwelijk en toe was aan een verse start met een jonge meid in een andere wereld. De jonge meid was al geregeld -ik namelijk, maar ik hoop dat die toevoeging overbodig was- nu nog de andere wereld. En ik? Ik verlangde mijn hele leven al naar de zon. Op een metafysisch niveau denk ik dat ik altijd heb ingezet op de tropen. Vlak voordat ik verwekt werd, kreeg mijn vader een aanbod om in Djakarta te gaan werken. Mijn ouders hadden al bijna besloten het aanbod aan te nemen, maar bliezen het op het allerlaatste moment af omdat mijn moeder zwanger bleek van mij. Bummer. Als je de antroposofen moet geloven -en dat doet mijn moeder- kiest een kind zelf de ouders. Ik had natuurlijk mijn ouders uitgekozen vanwege dat voorgenomen vertrek naar Indië, maar ironisch genoeg was ik juist de reden dat dat vertrek niet doorging. Zoals mijn broer zou zeggen: daar was ik toch verdraaid lelijk mee in de aap gelogeerd.
Maar daar in dat schelverlichte restaurant besloten we tot een herkansing. Max voor een nieuw leven, ik voor de warmte. Natuurlijk weet je dat als je je zoiets voorneemt, het er nooit van komt. De praktische dingen in het leven zullen altijd in de weg blijven staan. De tienerzoon van Max die bij ons woonde, geld, werk, het bedrijf. Maar alleen maar samen dromen is ook al een prachtige toevoeging aan je leven.
De vakanties daarna worden er in ieder geval een stuk leuker van. In elke plaats wandelen we rond alsof we daar misschien wel zullen gaan wonen. Fantaserend wat we daar zullen gaan doen, welk huis we wel zouden willen kopen. We turen urenlang in de etalages bij makelaars, lopen kilometers om zodat we een huis kunnen bekijken dat te koop staat. En reizen daarna weer tevreden terug naar Amsterdam waar we eigenlijk ook wel heel gelukkig zijn.
Ook in Fuengirola spreken we met makelaars en bekijken we huizen. We spreken expats over het leven daar en de mogelijkheden om werk te krijgen. We onderzoeken het klimaat. We laten ons ompraten om te gaan kijken naar een nog niet voltooid nieuwbouwproject. Het is de laatste dag van de vakantie. Lacherig drinken we vooraf een wijntje op het terras van de vakantiebungalow. "Lekker veel drinken" zegt Max, "dan vinden we het zo mooi dat we het kopen". We voelen ons wat schuldig dat we de makelaar belazeren, we zijn immers helemaal niet serieus. Voorlopig zit het emigreren er voor ons toch nog niet in, maar we spelen onze rol met overgave.
Op de terugweg naar ons vakantiebungalow zitten we achterin de auto van de makelaar zwijgend naast elkaar. Tijdens het avondeten zegt Max kleintjes dat hij niet had verwacht dat het zó'n mooi huis zou zijn. Ik knik vertwijfeld. We zwijgen weer verder. We rekenen. We proberen rationeel te zijn. De volgende ochtend vroeg vliegen we terug naar Amsterdam. Twee dagen later faxen we het voorlopige koopcontract naar Spanje. De bouw van het huis zal nog een jaar duren, maar het nieuwe leven is vanaf die dag begonnen: we gaan het doen, we gaan het ècht doen, we gaan onze droom najagen. We gaan naar Spanje!
De redenen? Omdat Max wel een beetje uitgeblust was na 12 jaar een eigen bedrijf draaien en een op de klippen gelopen huwelijk en toe was aan een verse start met een jonge meid in een andere wereld. De jonge meid was al geregeld -ik namelijk, maar ik hoop dat die toevoeging overbodig was- nu nog de andere wereld. En ik? Ik verlangde mijn hele leven al naar de zon. Op een metafysisch niveau denk ik dat ik altijd heb ingezet op de tropen. Vlak voordat ik verwekt werd, kreeg mijn vader een aanbod om in Djakarta te gaan werken. Mijn ouders hadden al bijna besloten het aanbod aan te nemen, maar bliezen het op het allerlaatste moment af omdat mijn moeder zwanger bleek van mij. Bummer. Als je de antroposofen moet geloven -en dat doet mijn moeder- kiest een kind zelf de ouders. Ik had natuurlijk mijn ouders uitgekozen vanwege dat voorgenomen vertrek naar Indië, maar ironisch genoeg was ik juist de reden dat dat vertrek niet doorging. Zoals mijn broer zou zeggen: daar was ik toch verdraaid lelijk mee in de aap gelogeerd.
Maar daar in dat schelverlichte restaurant besloten we tot een herkansing. Max voor een nieuw leven, ik voor de warmte. Natuurlijk weet je dat als je je zoiets voorneemt, het er nooit van komt. De praktische dingen in het leven zullen altijd in de weg blijven staan. De tienerzoon van Max die bij ons woonde, geld, werk, het bedrijf. Maar alleen maar samen dromen is ook al een prachtige toevoeging aan je leven.
De vakanties daarna worden er in ieder geval een stuk leuker van. In elke plaats wandelen we rond alsof we daar misschien wel zullen gaan wonen. Fantaserend wat we daar zullen gaan doen, welk huis we wel zouden willen kopen. We turen urenlang in de etalages bij makelaars, lopen kilometers om zodat we een huis kunnen bekijken dat te koop staat. En reizen daarna weer tevreden terug naar Amsterdam waar we eigenlijk ook wel heel gelukkig zijn.
Ook in Fuengirola spreken we met makelaars en bekijken we huizen. We spreken expats over het leven daar en de mogelijkheden om werk te krijgen. We onderzoeken het klimaat. We laten ons ompraten om te gaan kijken naar een nog niet voltooid nieuwbouwproject. Het is de laatste dag van de vakantie. Lacherig drinken we vooraf een wijntje op het terras van de vakantiebungalow. "Lekker veel drinken" zegt Max, "dan vinden we het zo mooi dat we het kopen". We voelen ons wat schuldig dat we de makelaar belazeren, we zijn immers helemaal niet serieus. Voorlopig zit het emigreren er voor ons toch nog niet in, maar we spelen onze rol met overgave.
Op de terugweg naar ons vakantiebungalow zitten we achterin de auto van de makelaar zwijgend naast elkaar. Tijdens het avondeten zegt Max kleintjes dat hij niet had verwacht dat het zó'n mooi huis zou zijn. Ik knik vertwijfeld. We zwijgen weer verder. We rekenen. We proberen rationeel te zijn. De volgende ochtend vroeg vliegen we terug naar Amsterdam. Twee dagen later faxen we het voorlopige koopcontract naar Spanje. De bouw van het huis zal nog een jaar duren, maar het nieuwe leven is vanaf die dag begonnen: we gaan het doen, we gaan het ècht doen, we gaan onze droom najagen. We gaan naar Spanje!
Abonneren op:
Posts (Atom)