Vanaf het strand

Willen jullie iets jaloersmakends lezen? Ik zit hier op het strand te typen, terwijl Isa zich vermaakt met wat andere kindertjes in een enorm klimrek dat hier heel vriendelijk is neergezet. Blind typen is op dit moment wel een erg handige vaardigheid, want door de felle zon kan ik niet op mijn beeldscherm kijken. Hopelijk typ ik geen onwelgevoeglijke dingen, want dat kan ik niet meer teruglezen.

Eerst even de zakelijke dingen: Het huis is klaar! We hebben het al mogen bekijken, en naar verwachting krijgen we binnen zes weken de sleutel. Inmiddels was het in onze herinnering steeds donkerder en kleiner geworden, dus toch wel een blijde meevaller dat het huis zo licht blijkt en dat we er nog net zoveel van houden als toen we het anderhalf jaar geleden kochten. Nu nog zorgen dat we genoeg geld gaan verdienen om het ook te kunnen blijven betalen. Met een grote slag om de arm lijken we de hypotheek in ieder geval binnen te hebben. Dat ging weer lekker op zijn Spaans: maandenlang niemand die er naar onze aanvraag keek, omdat het huis toch nog niet klaar was. Terwijl wij natuurlijk wel erg graag wilden weten waar we aan toen waren. Het vervelende is ook dat dat allemaal door advocaten geregeld moet worden hier, en dat die van ons nou niet zo'n hardloper is. Ten einde raad dan maar zelf met de bank gebeld, maar die wilden echt alleen maar met onze advocaat spreken. "I need to talk to your liar" legde hij beleefd uit, waarom Max verzuchtte "ah, ik zie dat u hem ook kent". Wij dan maar op zijn Spaans bij de advocaat gedreigd dat we een andere gingen zoeken en toen kwam er eindelijk wat schot in. Zo gaat dat hier dus blijkbaar.

We hebben voor de zekerheid nog wel even een anders huisje gehuurd voor mei en juni, want -Murphy bemoeit zich er weer eens mee- we moeten per 1 mei weg uit ons huidige appartement en zeker weten dat we dan al de sleutel hebben doen we natuurlijk niet. Dit keer wel een echt leuk Spaans huisje gevonden met plaatsjes voor en achter en en klein dakterrasje met zelfs een jacuzzi erop ("klein zwembad voor Isa" noemt Isa het zelf)

Met de integratie gaat het goed. Isa scheldt ons al in het Spaans uit voor idioot en ik heb regelmatig discussies met haar over de uitspraak van worden als "dos" en "seis". De andaluciërs spreken namelijk de s aan het eind van het woord niet uit en natuurlijk neemt Isa dat over. Gek idee dat zij straks een soort Gronings praat terwijl wij dat dan helemaal niet door hebben. Ikzelf heb al wat zakelijke besprekingen weten te volbrengen in het Spaans. Helemaal zeker weten of ze alles van me begrepen hebben weet ik natuurlijk niet, maar uiteindelijk kwamen ze wel op de proppen met de gegevens waar ik om vroeg, dus het lijkt alsof het wel goed ging. Max volgt Spaanse lessen op de school van Isa, die speciaal voor buitenlandse ouders een cursus aanbieden. Heel lief bedoeld natuurlijk, maar zijn docente is een juf die normaal vijfjarigen onderwijst en gewoon dat programma gebruikt voor de volwassenencursus. Max weet nu dus al bijna alle dieren te benoemen en alle verschillende soorten inktvis, maar het vervoegen van werkwoorden heeft hij nog geen weet van. Maar móchten we ooit eens dringend een voorraad lieveheersbeestjes willen bestellen, dan kan Max dat dus zonder problemen regelen.

Zo langzamerhand tijd om Isa weer eens uit het klimrek te plukken en een hapje te gaan eten. Later meer.