De notaris-sessie-from-hell

Deze weken staan in het thema van de administratieve regeldingen, iets wat we steeds voor ons uit hebben geschoven omdat de Spaanse bureaucratie -terecht of niet- nogal berucht is. Maar voor de overdracht van het huis moeten we er toch aan, dus dan maar de hele molen door en gelijk fiscaal nummer aanvragen, ons inschrijven als inwoner van Spanje en eindelijk het bedrijf hier oprichten. Allemaal niet zo heel erg ingewikkeld, behalve dat de Spanjaarden meesters zijn in het scheppen van allerlei Catch-22 achtige situaties. Om een fiscaal nummer aan te vragen moet je bijvoorbeeld een aantal formulieren inleveren, waaronder eentje waarmee je bij de bank 6,70 euro moet betalen die daarvoor in ruil en mooie stempel op je papier zet (de Spanjaarden zijn gek op stempels). Maar laat je nou net je fiscaal nummer nodig hebben om die betaling te mogen doen. Goeie he? En zo zijn er nog wel een paar. Om jezelf in te schrijven als zelfstandig ondernemer heb je een bankrekening nodig, maar om die bankrekening te openen moet je weer aantonen dat je zelfstandig ondernemer bent. Ik denk dat het een soort inwijdingsriten zijn. Als je je toch door die hele molen weet te wurmen en met veel doorzeuren en doorzetten de benodigde stempels bemachtigt ben je geslaagd en mag je jezelf als beloning inwoner van Spanje noemen.

De sessie bij de notaris was een avontuur apart. Ik ga het hele verhaal hier opschrijven als traumaverwerking en ik hoop dat het voor jullie net zo'n saaie martelgang wordt als het voor ons was. Voor de inleving, zeg maar.

Zoals hier gebruikelijk is waren alle hoofdrolspelers aanwezig: de projectontwikkelaar die ons huis gebouwd heeft, de directeur van de bank die de hypotheek zou gaan verlenen, onze eigen advocaat, de notaris en dan nog wat in-en uitlopend administratief personeel. Aanvankelijk was ik helemaal niet van plan de sessie bij te wonen. Isa's school was nog niet begonnen dus mijn taak was die dag om haar te vermaken terwijl pappa een huis kocht. Maar bij het zien van Max' paspoort brak grote paniek uit. "Nederlander? En getrouwd? Dan moet je vrouw ook op de akte en op de hypotheek, want Nederlanders standaard in gemeenschap van goederen getrouwd." Groot probleem, want ik had op dat moment nog geen fiscaal nummer dus dan zou alles uitgesteld moeten worden. Gelukkig was er een simpele oplossing, want we zijn op huwelijkse voorwaarden getrouwd wisten wij opgelucht te melden. Hadden we die huwelijkse voorwaarden dan bij ons? Eh.... nee toevallig niet. Hadden we dan een beëdigde gepostilleerde vertaling van die huwelijkse voorwaarden bij ons? Nee, gek genoeg hadden we dat niet direct beschikbaar. Zoals voorspeld begonnen toen alle aanwezigen heel druk en geanimeerd in rap Spaans met elkaar te discussieren. Wij zaten er maar een beetje als Jut en Jul bij terwijl er over ons hoofd de argumenten heen en weer vlogen, want in de consternatie was iedereen er ook nog bij gaan staan. Alleen onze advocaat zat rustig achterovergeleund in haar stoel en keek heel Zen dus dat stelde me een beetje gerust. Inderdaad werd na een kwartiertje van dat geratel besloten dat we dan later die vertaling mochten overhandigen, maar dat ik wel bij de sessie moest zitten om aan het eind te tekenen voor het feit dat ik niets zou tekenen. Lekker vooruitzicht met een kleuter die al flink begon te dreinen want op dat moment zaten we er al ruim een uur en de officiële zitting was nog niet eens begonnen.

Naar buiten dan maar met haar, totdat we echt gingen beginnen. Want ondertussen las onze advocaat eens de koopakte door die ze voor het eerst zag die dag en waarin ze nogal wat foutjes vond. De volgende anderhalf uur werden besteed aan het verbeteren van die fouten, door een secretaresse die met anderhalve vinger typte. Ondertussen dook er een nieuw probleem op: het zal een paar weken duren voordat de electriciteit wordt aangesloten. Onze advocaat belde maar eens met het electriciteitsbedrijf die haar wist te vertellen dat de projectontwikkelaar niet had betaald en dat er daarom tot nader order geen electriciteit zou komen. Projectonwikkelaar ontkende dit stellig en belde zelf ook maar eens met het electriciteitsbedrijf. Oh sorry mevrouw, foutje. Er is wél betaald, maar het gaat twee weken duren om het complex in te voeren in de computer. Nu ja, daar leven we dan maar mee, we wilden toch graag die dag die sleutel.

Enfin, na bijna twee uur konden we dan eindelijk beginnen. Gewapend met kleurboek en potloden weer de -inmiddels al gehate- kamer van de notaris is. Nog snel even ruggespraak met onze advocaat want we willen de kosten die we hebben gemaakt door het lange uitstel verhalen op de projectontwikkelaar. Zij adviseerde daarmee te wachten tot we de sleutel hadden, omdat dat anders zéker uitgesteld zou worden en dat was nu toch onze eerste prioriteit. De lezing van de eerste paar bladzijden ging voorspoedig. We waren allemaal wie we zeiden te zijn en we waren het ook eens over welk huis er overgedragen ging worden. Tot aan de passage over de hypotheek. De notaris dreunde de bepaling dat we eind die maand alleen de rente á zus-en-zoveel moeten betalen op, las wat door en concludeerde daarna laconiek "da's ook mooi, dan hoeven ze daarna nooit meer wat te betalen". "Ja natuurlijk wel", zei de bankdirecteur "gewoon de maandelijkse rente en aflossingen". "Niet volgens dit contract, daar wordt niks over gezegd". Paniek alom, telefoons werden getrokken, bankdirecteur liet haar advocaat oppiepen, we discussieerden met zijn allen weer wat, de anderhalf-vingerige typiste paste een paar pagina's aan en we waren weer een half uur verder.

De volgende kink kwam al heel snel, toen er een bepaling langskwam die zei dat wij verklaarden dat het jaar uitstel de schuld is van de gemeente. "Dat kan ik niet verklaren" zei Max, "want dat weet ik helemaal niet". Nou het is gewoon een formaliteit zodat wij de kosten niet gaan verhalen op de projectontwikkelaar. Ja dat snapten wij ook wel, maar we hadden natuurlijk geen zin zo'n verklaring te tekenen. Onze advocaat haalde haar schouders op "ach, je krijgt zo'n vergoeding toch nooit dus je kunt net zo goed tekenen". Die stond ook lekker aan onze kant zeg. Max bleef koppig herhalen dat hij niet iets kon verklaren wat hij niet kon weten, dan zou hij toch liegen?. "We hebben een verklaring van de gemeente dat het hun schuld is" wist de projectontwikkelaar opeens te melden. Nou mooi, dan is zo'n bepaling dus ook overbodig want dan winnen we zo'n zaak toch niet. Maar de projectontwikkelaar stónd erop, we moesten die verklaring tekenen of er zou geen sleutel komen.

Dat was het moment dat Isa haar kleurplaten en kleurpotloden door de kamer smeet en een enorme keel opzette, en waarop men collectief besloot dat ik ook wel nú alvast kon tekenen dat ik niet ging tekenen. Dus als ontsnapte gevangenen vluchtten Isa en ik het gebouw uit en gingen zo ver mogelijk weg op een terrasje een beetje zitten uithijgen. Arme Max had toen nog ruim een uur te gaan. De rest van het verhaal dus uit tweede hand. Iedereen was inmiddels opgestaan, door elkaar aan het lopen en praten, alleen Max en de projectontwikkelaar zeiden niks en keken elkaar koppig niet aan terwijl vooral notaris en bankdirecteur probeerden een oplossing te verzinnen want die waren het zo langzamerhand ook wel zat. Iemand moest gaan toegeven. Max en de notaris bogen zich samen nog eens over de formulering en besloten dat je er waarschijnlijk mee kon wegkomen als je inderdaad verklaarde dat je dat nu verklaarde, en dan een week later bij dezelfde notaris zonder de rest van de aanwezigen verklaart dat je dat nu níet meer verklaart. Een interessante constructie die nog wel wat juridische lol zal opleveren, maar we konden in ieder geval weer door.

Tot ieders vreugde raakte de koopakte ondertekend. Dat is alvast één stap genomen. Maar toen kwam de bankdirecteur met een hele tas vol formulieren die ondertekend moesten. Een bankrekening die we moesten openen bij haar bank. Een opstalverzekering voor het huis. Een levensverzekering. Die laatste hadden we al een beetje zien aankomen maar daar habben we eigenlijk helemaal geen zin in omdat het nogal kostbaar was. "Daar heb ik nooit eerder iets over gehoord" zei Max, en ook zijn advocaat knikte driftig "dat is nooit eerder genoemd, daar doen we niet aan." Iedereen keek elkaar wanhopig aan. Ze waren inmiddels al bijna 4 uur in sessie en iedereen wilde gewoon naar huis en nooit meer aan deze dag hoeven denken. Max zette zijn koppigste gezicht op en zweeg. Uiteindelijk hief de bankdirecteur haar handen ten hemel en riep uit "nou láát dan ook maar zitten die levensverzekering, ik wil ook gewoon naar huis!" En uitgeput werden de laatste papieren getekend en de felbegeerde sleutels overgedragen. We hadden eindelijk een huis, maar euforisch voelden we ons nog niet, meer alsof we heel lang door een mangel waren gehaald.

De euforie is overigens een paar dagen later uiteraard wél gekomen, maar ik krijg nog steeds pijn in mijn maag als ik langs het gebouw loop waar dat notariskantoor in zit. We moeten er wel veel voor lijden, voor dat huis van ons. Vandaag trouwens een berichtje van een andere Nederlander die gisteren de sleutel zou krijgen van zijn appartement, zijn advocaat heeft de sessie na 6 (!) uur afgebroken omdat ze het niet eens konden worden over een aantal voorwaarden. Wat ons overkwam is dus niet eens een uitzondering.

Daar zijn ze dan!

Na een 4 uur durende Monty Python-achtige sessie bij de notaris, waarbij we steeds wanhopiger werden en dachten dat we die sleutels nooit meer zouden krijgen hebben we ze toch bemachtigd. Eindelijk hebben we een huis!!

Dat verslag over hoe het bij de notaris was komt later nog een keer als ik een beetje over het trauma heen ben. Hopelijk deze maand nog verhuizen en dan kan het mooie leven gaan beginnen. We zijn er wel erg aan toe, een eigen plek.