Spaanse automobilisten

Een autootje huren is hier ook nog wel een dure grap. Niet vanwege die auto, want dat kost bijna niets, maar omdat je dan gelijk van mega-warenhuis naar mega-warenhuis gaat rijden om allemaal ontbrekende huisraad te kopen. Die airco waar ik vorige keer zo stoer over deed, die hebben we ook alleen maar gekocht omdat die ventilator van 25 euro die we eerst wilden hebben niet op voorraad was. Zo lopen de kosten natuurlijk wel lekker op.

De andere reden dat de kosten oplopen is dat je full insurance wil hebben. Bij de meeste verhuurbedrijven heb je een eigen risico, en als je één keer in Spanje het verkeer hebt gezien dan wil je dat eigen risico direct afkopen. Ik heb weleens in Florence rondgereden met een auto en dat was een indrukwekkende ervaring, maar autorijden in Andalucía is ook erg interessant en je moet elke seconde waakzaam zijn op een scooter van links, een ongeduldige automobilist van rechts of een oud brikkie voor je dat maar 30 km/u kan maar toch per se over de snelweg wil.

Op die snelwegen heb je dus ook te maken met enorme snelheidsverschillen. Dat ligt voornamelijk aan de opritten, want die zijn meestal behoorlijk kort. Niet dat dat veel uitmaakt, want aan het einde van elke oprit staat een dikke streep en een stopbord, zodat je gegarandeerd vanuit stilstand moet invoegen met het verkeer dat tussen de 30 en de 120 kilometer per uur rijdt. Voor de meeste Spanjaarden gaat het invoegen dan ook volgens de volgende procedure:
je stopt
je bekijkt de situatie eens een tijdje
je belt je vrouw en kinderen om te zeggen dat je van ze houdt
je zegt een schietgebedje
je slaat een kruis
je stroopt je mouwen op
je spuugt in je handen
je doet je ogen dicht
je trapt je gaspedaal zo hard mogelijk in en hoopt dat het opkomend verkeer snel genoeg kan remmen om je ertussen te laten.

Als gelukkige die al heelhuids op de snelweg terecht is gekomen, moet je dus ook erg beducht zijn op automobilisten die vanuit stilstand invoegen. Beleefd een baantje opschuiven leidt alleen maar tot meer aarzeling en verbaasde blikken.

De bewegwijzering is ook een verhaal apart. In Nederland zijn we wat verwend met afslagen die lang van te voren worden aangekondigd, en keer op keer herhaald. Als je in Spanje je bestemming aangegeven ziet worden, dien je direct je stuur om te gooien anders ben je mooi langs je afslag gereden.

Maar het is niet alleen maar kommer en kwel. Ik moet de Spanjaarden nageven dat ze áltijd voor je stoppen als je oversteekt op een zebrapad. Steek je ergens anders over, dan speel je met je leven, maar het zebrapad is heilig en (met piepende remmen) komen ze voor je tot stilstand. Niet aarzelen als je eenmaal oversteekt, want heel kort achter je trekken ze weer op en scheuren ze je voorbij. Zo blijft het verkeer nog een klein beetje doorstromen. Want die doorstroming is wel een beetje een probleem. Dat komt vooral door veel dubbelparkeerders en vrachtwagens die gewoon hun wagen midden in een straat zetten en even een bakkie gaan doen bij de bar op de hoek. De Spaanse manier om dat op te lossen is heel veel en hard en boos toeteren, tot de chauffeur -met biertje nog in de hand- geïrriteerd de bar uitkomt en onder veel gemopper en opsteken van middelvingers zijn auto even opzij zet voor de wachtenden. Het is dan gebruikelijk om hem te trakteren op je eigen middelvingers, maar je zult merken dat dat eigenlijk bijna vanzelf gaat als je maar lang genoeg hebt moeten wachten.

Stille nacht

Ik heb nog steeds mijn vragen over de pedagogische waarde van het potje-met-liedje. Isa vandaag met samengeknepen benen en haar handen in haar kruis "mamma, er komt een liedje aan!"

Spaanse mannen

We hebben een airco gekocht. Zo, dat vond ik wel een lekkere zin om te schrijven aan jullie die nu al dagen in de stromende regen en kou zitten. Mijn ouders klagen dat ze de kachel zelfs al aan hebben. Hier is de temperatuur overigens heerlijk gedaald. De 41 graden van de eerste week vond ik als zonaanbidster zelfs wat veel van het goeie, maar nu met een comfortabele 31 is het prima te doen; zeker met behulp van de airco. Het is wel gezellig, zo'n ding in huis. Hij staat 's middags knus te brommen en piept af en toe boos als je per ongeluk de deur open laat staan. Eigenlijk is het net m'n vader ;).

Inmiddels zijn we hier al weer bijna twee weken. Weken waarin we vooral heel veel tijd en energie hebben gestopt in het in orde krijgen van dit appartement. Want hoewel het nog steeds een aardig appartement is, blijkt er enorm veel mee mis. Beide douches kapot, een wasmachine die wel wast maar daarna dagenlang de was gegijzeld houdt, gloednieuwe maar niet werkende ijskast, een onbruikbare kamer omdat die is volgepropt met bankjes en tafeltjes ("ja maar die eigenaar is een marokkaan", probeerde de makelaar nog, "misschien zaten daar zijn vrouwen". Of hij dan een fetisj had voor vrouwen zonder benen, heeft Max geïnformeerd, want de bankjes stonden zo op elkaar gepropt dat alleen dwergen er zouden kunnen zitten), en nog veel meer narigheid die ik gelukkig alweer ben vergeten. Overigens doet onze contactpersoon bij de makelaar enorm haar best om alles voor ons geregeld te krijgen, maar het kost nog steeds veel, heel veel tijd en energie. Jammer om dat te moeten stoppen in een appartement waar we maar een paar maanden zullen zitten. Het goede nieuws is dat ik zojuist mijn was heb terugveroverd en de eerste geslaagde was heb gedraaid, dat er een werkende ijskast is, dat zelfs de douches een soort warm water produceren. We komen er wel.


Het geweldig leuke aan dit appartement is het zwembad, vooral voor Isa een genot. Het bad wordt enorm goed onderhouden, elke ochtend worden er watermonsters genomen om de kwaliteit te controleren en er is constant een badmeester/es aanwezig. Rond een uur of 11 's morgens komen de eerste mensen uit het appartementencomplex. Veelal moeders met kleine kinderen die lekker gaan zitten kletsen terwijl hun kinderen rondspetteren in het poedelbadje. Rond 2 uur 's middags raakt het vrijwel leeg (te warm, tijd voor siësta), maar rond 7 uur 's avonds wordt het opeens ongelofelijk druk met alle vaders die direct uit hun werk hun kinderen onder de arm nemen om uitbundig met ze te spelen. Spaanse mannen zijn dól op hun kinderen, ze aanbidden ze, zijn verliefd op ze, vinden ze het allerbelangrijkste dat er bestaat en laten zich geduldig een keer of 300 in het water duwen omdat het kleine zoontje dat zo geestig vindt. Heerlijk om te zien, maar Max wordt er een beetje treurig van. In Nederland scoorde hij altijd goed omdat hij zo leuk met zijn kinderen omging, en dan kom je in een land waar álle mannen dat doen en je dus helemaal niet bijzonder meer bent. Dat is alvast één punt op het lijstje om terug te verhuizen naar Nederland.

Met mijn Spaans gaat het dankzij het zwembad best aardig. Ik voer vooral gesprekjes met kindertjes en andere moeders. Het handige aan kinderen is dat het ze niet stoort als je een beetje aan het schmieren bent, het voordeel van moeders dat ze het zo leuk vinden over hun kinderen te praten dat het ze niet uitmaakt als ze het drie keer moeten herhalen. Met de vaders valt niet zoveel te praten, die hebben het veel te druk met tikkertje spelen met hun kinderen.

Daklozenbericht

Na een verhuizing from hell (maar geldt dat niet voor alle verhuizingen?) zijn we eerst twee weken gaan ontspannen op een boot waarmee we een soort afscheidstournee door Nederland hebben gemaakt. In de verschillende havens mochten onze vrienden op audiëntie komen, om nog een keertje samen het glas te heffen zonder de stress van allerlei dingen die nog geregeld moesten worden in het oude huis. De resterende stress van het besturen en navigeren van een enorm schip (eerste dag dus al direct een iets te intieme ontmoeting met een steiger) bleek eigenlijk wel heel ontspannend. En het was voor ons allebei een hernieuwde kennismaking met Nederland. Smalle wateren, kleine dorpjes waar echtparen gezellig in identieke regenpakken op identieke fietsen rondrijden, en vooral de wereld van de watersporters waar iedereen altijd behulpzaam is en waar zeer bejaarde havenmeesters met de naam "ome Piet" je vriendelijk beschimpen bij elk teken van zeemansonzekerheid.


Met verbrande schouders en zeebenen vervolgden we ons dakloze bestaan in Duitsland, waar mijn ouders sinds kort naar toe zijn verhuisd om mijn zus met haar enorme kinderschare bij te staan. Het stijve Beieren was even slikken - wie gelooft dat we in een bittere strijd verwikkeld raakten met onze verhuurster over de stand van de vitrages?- maar tijd doorbrengen met Isa's drie nichtjes en het ene neefjes was heel waardevol. We hebben op alle manieren geprobeerd mijn zus en zwager over te halen om er één of twee aan ons mee te geven, maar helaas zagen zij daar niets in.

Toch wel een verademing om uiteindelijk in Spanje aan te komen. We zitten nu in een tijdelijk appartement, in afwachting van de oplevering van ons huis. Het huis zelf is wel al klaar, maar het wordt pas opgeleverd als het hele complex inclusief zwembaden (meervoud ja), tuinen en aanvoerwegen gereed is. Wel zo prettig om niet in een bouwput te hoeven wonen, maar spannend wanneer het nou precies gaat gebeuren. Volgens het contract hebben ze tot november. Het appartement waar we nu zitten is eigenlijk ook wel heel aardig, alleen was het erg slecht onderhouden en vooral heel smerig. De makelaar heeft een schoonmaker en een loodgieter langsgestuurd en stond 's avonds voor de deur met nieuwe lakens, een broodrooster en een waterkoker (blijkbaar de standaarduitrusting in Spanje voor een appartment). Isa vermaakt zich heerlijk in het gemeenschappelijke zwembad en heeft al sjans gehad met diverse 5-jarige Spaanse macho's en reageert daar tot onze afschuw op met een ontzettend gemanieerd gegiechel en nuffige gebaartjes. Dat gaat wel goedkomen met de integratie. Over de inrichting van het appartement later meer. Het is zacht gezegd nogal ludiek, maar inmiddels zijn we aan verschillende requisiten zelfs een beetje aan het hechten. Ik denk dat we Olivier zelfs mee gaan verhuizen, omdat Isa al dagelijks even met hem gaat staan buurten, en haar Spaanse koketterie oefent.


Voor de mensen van de continuïteit: uiteindelijk heb we trouwens toch nog een school toegewezen gekregen voor Isa, dus de zindelijkheidstraining is in volle gang. Sinds de kennismaking met haar nichtjes en neefje in Duitsland plast Isa gelukkig hartstochtelijk op het potje, probeert vaak nog hoopvol een tweede plasje als de reactie op de eerste uitbundig is maar moet dan teleurgesteld melden "lukt niet, kijk zit niets in potje" en dan berustend "geen plasje meer in buik". Het Spaanse potje dat ik van de week als aanmoediging heb gekocht blijkt per ongeluk een model te zijn met muziekje. Vanochtend hebben we beiden verbijsterd staan luisteren naar "stille nacht" als beloning voor het plasje. Rare jongens, die Spanjaarden.