Going to the mattresses

Goh, onbedoeld zijn we hier terecht gekomen in een soort zakelijk maffia-plot, toen we ons huis kochten. De hoofdrolspeler is onze projectontwikkelaar, wiens directeur heel toepasselijk "Don Juan" heet. Managing director is zijn zoon Don Juan II, bedrijfsadvocate dochter Nuria. Papa loopt nog wel peetvaderachtig trots rond over het terrein, maar dochter en zoon (die beiden een huis hebben in -nog niet opgeleverd fase II van dit project) kijken dwars door ons "gewoon gepeupel" heen en beschouwen ons als een soort kakkerlakken.

Met Nuria hadden we al te maken gehad tijdens de notaris-sessie, waar zij hardnekkig voet bij stuk bleef houden over een (volstrekt illegale) passage in het contract, maar dat vechten we later nog wel een keer met haar uit in de rechtzaal. Eerst moesten we hier gaan wonen, en daarbij hoort het oprichten van een Vereniging van Eigenaren, net als in Nederland. Zodra er méér dan 25% van de huizen zijn opgeleverd moet zo'n vereniging worden opgericht. Er moet een president en een vice-president gekozen worden, en een administratiekantoor aangewezen dat de administratieve kant regelt. Normaal gesproken is dat vrij simpel: de projectontwikkelaar heeft immers nog 75% van de stemmen in handen, dus hij benoemt zelf een president en vice-president (meestal een vriend of familielid) en het eerste jaar kan de VVE daar niets tegenin brengen.

In ons geval heeft de projectontwikkelaar als eerste de fout gemaakt een nogal nieuw, klein administratiekantoor aan te stellen. Waarschijnlijk met het idee dat die wel makkelijk te intimideren waren, maar in plaats daarvan hebben ze een stelletje getrokken dat enorm fanatiek en volgens de regels het beste wil voor de VVE. En dat is vrijwel zonder uitzondering níet het beste voor de projectontwikkelaar. De tweede kapitale fout die ze daarna hebben gemaakt is niet verschijnen op de eerste vergadering van de VVE. Niet heel onverstandig, omdat er nog heleboel niet in orde was en ze waarschijnlijk geen zin hadden in morrend volk. Maar het had wel als gevolg dat wij zelf op heel gemoedelijke en democratische wijze een president en vice-president hebben kunnen kiezen. De president is een kiene vent geworden die zelf voor een andere projectontwikkelaar werkt en dus de klappen van de zweep kent, de vice-president is -als vertegenwoordiger van de buitenlanders- Max geworden.

So far, so good. Maar al snel rolt er een vette rekening binnen van de projectontwikkelaar, die door de VVE betaald moet gaan worden. Het gaat om het onderhoud van de tuinen en de schoonmaak van de gebouwen in september. Onze president weigert te betalen. Immers, in september zijn er maar heel weinig huizen opgeleverd en bovendien konden we er nog niet leven omdat er geen electriciteit was - een fout van de projectontwikkelaar. Naast dit alles hadden de gebouwen en tuinen gewoon in goede en schone staat opgeleverd moeten worden, en aangezien dit niet het geval is liggen de kosten daarvoor bij de projectontwikkelaar. Fijn dat we een president hebben die al deze regels kent en strijdbaar is, want anders was het hele jaarbudget van de VVE er inmiddels doorheen gegaan. Een compromis dat we hebben voorgesteld over het delen van de kosten van beveiliging en onderhoud van fase II van het project (dat nog in handen is van Don Juan) wordt zonder uitleg geweigerd.

De projectontwikkelaar is niet zo opgetogen over onze verse president (die inmiddels al zucht dat het een oorlog begint te lijken) en haalt verschillende intimiderende middelen uit de kast, dreigt met rechtzaken en stuurt het schoonmaakbedrijf persoonlijk naar het huis van de president om hun geld te eisen. Geen fijne manier van werken. Wij houden voet bij stuk, betalen gaan we niet. Nu begint het juridisch steekspel. Volgens de VVE-wet in Spanje, kan er een buitengewone vergadering bijeen geroepen worden door 25% van de leden. Don Juan bezit nog steeds meer dan die 25%, dus besluit een vergadering bijeen te roepen om te stemmen over de betaling van de rekeningen. Omdat veel van de huizen hier vakantiewoningen zijn, weet hij ook wel dat een groot deel van de mensen niet zal komen opdagen, en dat hij met zijn blokstem waarschijnlijk wel genoeg overwicht heeft om te stemmen vóór alle betalingen aan hemzelf. Om te zorgen dat wij zo min mogelijk tegenstemmen kunnen verzamelen, wil hij de vergadering al over twee dagen houden.

Onze administrateur reageert met een uitgebreid epistel waarin hij de vergadering wil uitstellen, en beroept zich daarbij op een hele serie wetten, en zelfs hoge-raad uitspraken die zijn recht daarop ondersteunen. Iemand daar heeft zich duidelijk kwaad zitten maken want het is een prachtig verhaal geworden. De reactie van de projectontwikkelaar is meesterlijk: ze willen nóg een agendapunt toevoegen, namelijk het ontslag van de administrateur en het aanstellen van een nieuwe. Ongetwijfeld eentje die wat makkelijker te intimideren is.

Terwijl wij onze best doen stemmen te werven (waarbij Don Juan nog een brief stuurt om ons er op te wijzen dat uitstel zinloos is, want hij behoudt de stemmen van de apartementen die hij oplevert ná de oproep tot de vergadering) worden we flink afgeleid door een groter probleem: steeds meer mensen klagen over de watertoevoer. De hooggelegen gebouwen zitten soms uren zonder water. Een drukprobleem, zegt de bouwer, logisch zo hoog in de bergen. Maar vrijdagnacht blijkt steeds duidelijker dat het hele complex zonder water zit. Op zaterdagochtend proberen we de projectontwikkelaar te bereiken, maar alle contactpersonen hebben hun telefoon uitgezet. Eén medewerker vertoont zich per ongeluk op de site en wordt gelijk belaagd, maar hij weet te melden dat het een probleem is dat speelt in een groot deel van de stad. Hijzelf woont ergens anders in Fuengirola en heeft óók geen water. Niet de schuld van de projectontwikkelaar dus, we moeten er maar op vertrouwen dat het waterbedrijf doorwerkt om het probleem op te lossen.

Zondagochtend bij opstaan nog steeds geen water. Er wordt iemand van het waterbedrijf opgetrommeld, die niets weet van problemen in Fuengirola, de installatie controleert en zegt dat hún deel in ieder geval in orde is, maar dat hij niet weet of er misschien een probleem zit in de infrastructuur van ons complex, want dat is aangelegd door een concurrerend bedrijf. Ondertussen trekken steeds meer mensen naar hotels of gaan gewoon naar huis (als ze dat hebben), want zo lang zonder water kun je niet leven. Dat komt wel verdomd goed uit voor de projectontwikkelaar, want nu kunnen de mensen niet met elkaar overleggen over de op hande zijnde vergadering. Het kán uiteraard nog steeds toeval zijn...

Terwijl we het zwembad leegscheppen om water te verzamelen voor het doorspoelen van de w.c. komt er een verontrustend telefoontje. Een klant van ons (we zijn een klein bedrijfje in property management gestart) vertelt dat haar advocaat is gebeld door Don Juan, die heeft gevraagd om haar stem voor de komende vergadering aan hem te geven. Hij heeft verklaard dat de administrateur moet worden ontslagen omdat hij niets uitvoert, en dat ons bedrijf onbetrouwbaar is en dat we tegen onze klanten liegen en dat ze daar dus niet mee in zee moeten gaan. Dit alles natuurlijk om Max (de vice-president) in discrediet te brengen. We zijn allebei nogal van ons stuk gebracht door de richting die de oorlog nu neemt. Inmiddels hebben we in overleg met een groot deel van de community en adviseurs al een prima weerwoord bedacht en zullen we dit zelfs naar ons voordeel kunnen keren, maar toen ik Don Juan net zag lopen kon ik het niet helpen dat ik hem per ongeluk bijna begroette met "buenos tardes Don Corleone."

Ach, later zullen we ons dit schaterlachend herinneren. Welcome to Spain....